«Δημοσιογράφοι»

Παρακολουθώντας πρωινές ενημερωτικές εκπομπές των τηλεοπτικών καναλιών αναρωτιέσαι εάν οι δημοσιογράφοι που διευθύνουν τη συζήτηση θέλουν να πληροφορηθούν οι ακροατές την άποψή των καλεσμένων τους για το θέμα που τους κάλεσαν ή απλά να εκφέρουν τη δική τους γνώμη μη τους επιτρέποντας συνήθως με αγενή τρόπο (κατά το πλείστον κυβερνητικούς βουλευτές) να ολοκληρώσουν τις θέσεις τους .
Δεν είναι λίγες οι φορές που απευθύνονται απαξιωτικά προς τους καλεσμένους αναγκάζοντάς τους να αποχωρήσουν.
Αλλες φορές αναρωτιέσαι πώς τους επιτρέπουν να τους προσβάλουν και αυτοί στο όνομα της τηλεοπτικής εμφάνισης να ανέχονται απαράδεκτες συμπεριφορές.
Στην Ελλάδα έχουμε όπως φαίνεται δικό μας δημοσιογραφικό κώδικα δεοντολογίας όπου οι τηλεοπτικοί “σταρ” καναλιών μπορούν να εκφέρουν γνώμη γι’ όλα τα θέματα και (αλλοίμονο) στον καλεσμένο που θα τολμήσει να διαφωνήσει μαζί τους .
Ο,τι μαθαίνουμε από πολλά Μ.Μ.Ε., τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, ιντερνετικούς τόπους γνωστών εκδοτικών συγκροτημάτων είναι ελεγχόμενα και εξυπηρετούν συγκεκριμένα σχέδια.
Εν ολίγοις: Ζούμε μια “μιντιακή χούντα” που μας καθοδηγεί σοφά προς την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αδιαφορώντας για κάθε ανθρώπινη ή εθνική συνέπεια.
Ο χειρισμός της ελληνικής γλώσσας από δημοσιογράφους του έντυπου Τύπου είναι περισσότερο συνεπής απ’ ό,τι άλλους ραδιοτηλεοπτικών Μ.Μ.Ε., όπου ακούγονται διάφορα περίεργα ελληνικά και κακοποιούνται οι γενικές και τα τριτόκλιτα.
Είναι συνεπώς, κατανοητό από τα παραπάνω, ότι η καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας, είτε στην έντυπη είτε στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία, είναι απαραίτητη. Δεν μπορεί να ασκείς τη δημοσιογραφία και να είσαι αγράμματος. Σε πολλά ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. συμβαίνει όμως αυτό, που απαιτείται θράσος, λίγος “τσαμπουκάς” και καμιά φορά και χυδαιότης, πράγματα που απουσιάζουν από το σύνολο, σχεδόν, των εφημερίδων.
Σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές οι παρουσιαστές (οι άνκορμαν, δηλαδή) δεν κάνουν δημοσιογραφία, γιατί οι ίδιοι γίνονται μέρος του γεγονότος και του προβλήματος που παρουσιάζουν. Δεν περιγράφουν τα γεγονότα, περιγράφουν τον εαυτό τους μέσα στα γεγονότα!
Ολοκληρώνοντας το άρθρο αυτό θα ήθελα να προσυπογράψω τις απόψεις ενός διακεκριμένου δημοσιογράφου του Ζαν Μαρί Κολομπανί διευθυντού έκδοσης της γαλλικής εφημερίδας “Le Monde”.
Σε μία συνέντευξή του ο Γάλλος δημοσιογράφος, απαντώντας στο ερώτημα τι είναι δημοσιογραφία απάντησε ως εξής:
«Δημοσιογραφία είναι να καταγράψει όσο το δυνατόν πιο πιστά την πραγματικότητα και να είναι όσο γίνεται πιο ταπεινός (ο δημοσιογράφος) απέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα. Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα μάστορα, ενός τεχνίτη του λόγου. Δεν είναι ούτε επιστήμη, ούτε ένα επάγγελμα μέσα από το οποίο μπορούμε να κρίνουμε τι είναι ή όχι σωστό ή να παριστάνουμε τον διαιτητή. Δεν είναι επίσης επάγγελμα για διανοούμενους. Ενας διανοούμενος αλλιώς λειτουργεί. Δημοσιογραφία σημαίνει να βρίσκεσαι όσο το δυνατόν πιο κοντά στα γεγονότα και να μπορείς να τα μεταφέρεις, να τα πεις».