«Δημοσιογραφία σημαίνει να λες την αλήθεια» λέει η δημοσιογράφος, σεναριογράφος και συγγραφέας Έλενα Ακρίτα που αύριο στις 8 το βράδυ παρουσιάζει στο ιστορικό καφέ Κήπος, το νέο της μυθιστόρημα.
Την εκδήλωση διοργανώνουν οι εκδόσεις Διόπτρα και το βιβλιοπωλείο Κύβος, ενώ μαζί της θα είναι και ο δημοσιογράφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης.
•“Τα τάπερ της Αλίκης”, το νέο σας μυθιστόρημα που θα παρουσιάσετε στα Χανιά, χαρακτηρίζεται σαν μια αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980- 2000. Τι υπήρξε το ερέθισμα για αυτήν την καταγραφή; Είναι οι αλλαγές που φέρνει ο χρόνος και η Αθήνα που χάνεται;
Στην ουσία, δεν είναι απλώς μία τοιχογραφία της Αθήνας αλλά είναι όλων των αστικών κέντρων της Ελλάδας. Δηλαδή η δεκαετία ’80 με 2000 ήταν κατά κάποιο τρόπο κοινωνικά και ταξικά πανομοιότυπη σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Υπήρχε μια μέση αστική τάξη η οποία κατά κάποιον τρόπο ήταν “στην κοσμάρα της”, για να το πω απλά, με την έννοια ότι ήταν κοινωνικά και οικονομικά προφυλαγμένη. Άρα είτε κάποιος μεγάλωσε στα Χανιά από το ’80 μέχρι την νύχτα του Μιλένιουμ που διαδραματίζεται η υπόθεση του βιβλίου, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε στην Αθήνα, στην ουσία ο τρόπος ζωής ήταν ο ίδιος. Ο λόγος που εγώ το τοποθέτησα στην Αθήνα είναι γιατί εγώ μεγάλωσα εδώ και ξέρω τα στέκια, τα σινεμά, τα ζαχαροπλαστεία κτλ. Είναι η δική μου γειτονιά.
•Έχετε μία μακρά και σημαντική πορεία στην έντυπη δημοσιογραφία. Πώς βλέπετε το μέλλον του έντυπου;
Για το ψηφιακό βιβλίο θα σας έλεγα το εξής: ενώ θα περιμένατε από εμένα μία παραδοσιακή απάντηση τύπου “λατρεύω την μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού και δεν το αλλάζω με τίποτα”, εγώ ούτε λατρεύω την μυρωδιά του ούτε τίποτα. Εγώ ομολογώ ότι τα βιβλία τα διαβάζω με e-book, τα κατεβάζω δηλαδή και τα διαβάζω στο I-pad. Αυτό με το χαρτί δεν με συγκινεί ιδιαίτερα και σε έναν πλανήτη όπου παρακαλάμε να μην κόβονται άλλα δέντρα για να γίνονται χαρτί, το τελευταίο που θα μου λείψει θα είναι η μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού. Παρόλα αυτά το βιβλίο έχει μια σημαντική θέση παντού και βλέπω ότι ακόμα ο κόσμος το παρακολουθεί και το διαβάζει.
Όσο για τη δημοσιογραφία, φαινόμενα χυδαιότητας υπήρχαν πάντα, ας μην το χρεώσουμε και αυτό στο διαδίκτυο. Με την έννοια ότι πάντα υπήρχαν και χυδαία έντυπα, να σας θυμίσω την Αυριανή, η οποία έβγαλε μια ολόκληρη “σχολή δημοσιογραφίας”, τον “Αυριανισμό”, με τη λάσπη, με τις συκοφαντίες, με όλα αυτά τα οποία προέβαλε στα πρωτοσέλιδά του. Εάν λοιπόν ήτανε αυτά τα πρωτοσέλιδα κρεμασμένα με μανταλάκι στο περίπτερο ή στον υπολογιστή μας, δεν έχει μεγάλη διαφορά. Μία ειδοποιός διαφορά βέβαια, από τότε που ξεκίνησα εγώ, που πραγματικά υπήρχαν τα “ιερά τέρατα” της δημοσιογραφίας, γιατί εγώ ξεκίνησα από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ) όταν ήμουν 18 ετών, στον “Ταχυδρόμο” και μετά στο “Βήμα” και μετά στα “Νέα”. Ειδικά εκεί ήταν συγκεντρωμένα, όλα τα μεγάλα ονόματα, οι σπουδαίοι δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, χρονογράφοι, συγγραφείς που πραγματικά είχες δέος. Μπαίναμε στο μικρό ασανσέρ του ΔΟΛ (εμείς οι πολύ νέοι δημοσιογράφοι) και κοιτάζαμε το πάτωμα. Πραγματικά σας μιλάω.
•Τι μάθατε από αυτούς τους ανθρώπους της δημοσιογραφίας;
Καταρχάς το ήθος. Εγώ είμαι και κόρη δημοσιογράφου, γιατί ο Λουκής Ακρίτας, εκτός από υπουργός και λογοτέχνης, ήταν ένας πολύ μεγάλος και σπουδαίος δημοσιογράφος. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, τις αρχές τις είχα ήδη, όμως έμαθα καταρχάς να λέω την αλήθεια. Δεν έχω πει ψέματα στην δημοσιογραφία ποτέ. Δεν έχω γράψει ψέματα ποτέ. Έμαθα να εκφράζω την άποψη μου, επώνυμα. Πιστεύω λοιπόν, για να γυρίσω στο αρχικό ερώτημά σας, ότι τα σάιτς, όσο πιο πολύ ενθαρρύνουν πλέον την ανωνυμία, ο καθένας μπορεί να γράψει πλέον ό,τι θέλει για κάποιον άλλον, ατιμωρητί. […]
•Λέτε δηλαδή πως είναι αξιακό το ζήτημα…
Αυτός ο μανδύας του δειλού, γίνεται πια όλο και πιο φαρδύς και καλύπτει όλο και περισσότερους ανθρώπους. Έκπτωση αξιών, όπως λέτε, υπάρχει στην κοινωνία, γενικότερα. Άρα, τι κάνει η δημοσιογραφία; Αντικατοπτρίζει την κοινωνία. Δημοσιογράφοι οι οποίοι ήταν έντονα πολιτικοποιημένοι και οι οποίοι παραποιούσαν την αλήθεια για χάρη του όποιου πολιτικού και κομματικού συμφέροντος, υπήρχαν πάντα. Όμως αυτή η μάστιγα που έχουμε τώρα, είναι κάτι το πρωτοφανές. Εάν λοιπόν με ρωτάτε αν όλο αυτό πάει προς το καλό ή προς το χειρότερο, τότε σαφώς και πάει προς το χειρότερο.
•Με την Πολιτική πώς και δεν απασχοληθήκατε;
Μου έγινε μια πρόταση για την Ευρωβουλή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος που αρνήθηκα είναι γιατί πιστεύω ότι η δημοσιογραφία και η πολιτική, δεν είναι έννοιες συμβατές.
•Μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα σχολιάζετε συχνά θέματα επικαιρότητας με δυναμικό τρόπο. Πώς σχολιάζετε τη δυναμική των μέσων αυτών;
Μπορώ να κρίνω τη δική μου δυναμική ή την έλλειψή της. Το γεγονός ότι όλο και πιο συχνά οι πολιτικοί καταφεύγουν πια στα social media για να περάσουν το μήνυμά τους, σαφώς συνηγορεί με το γεγονός ότι υπάρχει όλο και πιο μεγαλύτερη σφαίρα επιρροής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης προς την κοινή γνώμη.
Πάντως, τώρα που έρχομαι στα Χανιά για την παρουσίαση του βιβλίου μου στον Κήπο, την αμέσως επόμενη ημέρα Πέμπτη 6 του μήνα εκδικάζεται η αγωγή που μου έχει κάνει ο Χανιώτης πολιτικός – για αυτά που είχα γράψει χωρίς να τον κατονομάσω (για την υπόθεση Γιακουμάκη). Εγώ έκανα απολύτως το δημοσιογραφικό καθήκον όπως κάνω εδώ και 40 χρόνια στη δημοσιογραφία. Στο δικαστήριο ζήτησα από το δικηγορικό γραφείο που με εκπροσωπεί, αντί άλλου μάρτυρα να παραστώ εγώ η ίδια. Ξέρετε στις αγωγές, δεν χρειάζεται να πηγαίνει ο ίδιος ο εναγόμενος, όμως εγώ ζήτησα να πάω. Ηταν δική μου επιλογή, να βρίσκομαι για να δικαστώ…
Οι αρχές της δεοντολογίας στο δημοσιογραφικό λειτούργημα έχουν τηρηθεί στο ακέραιο. Δεν είναι τυχαίο ότι μια ένορκη βεβαίωση υπέρ εμού την κάνει η πρόεδρος της Ενωσης μας, της ΕΣΗΕΑ, η κα Μαρία Αντωνιάδου, γιατί τηρήθηκε στο 110% η δημοσιογραφική δεοντολογία. Αυτό θα πάω να πω.
Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που με εγκαλεί ο οποιοσδήποτε. Ποτέ δεν μου έχει ξανά συμβεί. Για να καταλάβετε πώς κάνω την δουλειά μου και πώς την αντιμετωπίζω σαν λειτούργημα.
•Με τα Χανιά τι σχέση έχετε; Σας συνδέει κάτι με την πόλη μας;
Όχι δεν έχω κάποια σχέση όμως αυτό που με συνδέει πάρα πολύ με τα Χανιά -και μπορεί να ακουστεί λίγο αστείο και περίεργο- είναι η “Λιλούκο” ένα πανέμορφο σκυλί, που κάποιοι είχαν πετάξει τα κουτάβια της σε έναν κάδο σκουπιδιών στη Χρυσή Ακτή και έκλαιγε προσπαθώντας να τα σώσει. Εμαθα την ιστορία μέσα από τους εθελοντές του Φιλοζωικού Συλλόγου Χανίων και μπράβο τους για το δυναμισμό και την προσφορά τους, διότι στην Κρήτη υπάρχουν πολλά περιστατικά κακοποίησης ζώων όπως βέβαια και σε άλλα μέρη της Ελλάδας.
Από εκεί και πέρα, θέλω να έρθω στα Χανιά, στην Παλιά Πόλη, τον Αύγουστο για διακοπές μαζί με τον σύζυγο μου, τον Γιώργο, γιατί τώρα θα έρθω μαζί με την μητέρα μου. Σκέφτομαι τα Χανιά να είναι φέτος ο θερινός προορισμός μας.
