Δημοσκοπήσεις και…

«Κανονικά», λέει κάπου ο Ρώσος σκηνοθέτης Νικήτα Μιχάλκοφ (1945-), «εφόσον με την ψήφο μου εκλέγονται κάποιοι άνθρωποι, οφείλω να σέβομαι την επιλογή μου και να τους αγαπώ… Δεν είναι δυνατόν να τους αναθέτεις ένα τέτοιο ρόλο -να σε διοικούν- και να τους μισείς!»

ΣΤΗ χώρα μας, αυτό το «κανονικά» δεν ισχύει. Απεχθανόμαστε όλους τους πολιτικούς!
ΟΧΙ, γιατί φταίνε οι πολιτικοί ή οι πολίτες που τους ψηφίζουν, αλλά επειδή το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται αναξιόπιστο και αναντίστοιχο με όσα προσδοκά ο απλός πολίτης. Για το λόγο αυτό, και οι κάθε είδους δημοσκοπήσεις -ειδικά των τελευταίων ετών- είναι αμφισβητήσιμες ως προς την εγκυρότητά τους. Ανέκαθεν υπήρξαν
-και παραμένουν- κατά το δοκούν των κομμάτων, όχι όμως των ψηφοφόρων.
ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ το αποτέλεσμά τους πάντα από το ποιος, για ποιον και γιατί παραγγέλλονται.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ας πούμε οι Γερμανοί, και με τις προσφατες εκλογές τους, απέδειξαν όχι μόνον ότι είναι αξιόπιστοι σε ό,τι (μηχανικό) κατασκευάζουν, αλλά και σε ό,τι προλέγουν, μέσω των δημοσκοπήσεων! Είναι φυσικό, όταν ένα κράτος είναι αξιόπιστο απέναντι των πολιτών του, γιατί και οι πολίτες να μην είναι αξιόπιστοι; Οι πολίτες εμπιστεύονται το κράτος του οποίου η αξιοπιστία αποδεικνύεται από το γεγονός και μόνο της ανατποδοτικότητας των φόρων. Εκεί υπάρχει. Εδώ…;
ΕΔΩ, το μόνο που υπάρχει είναι η συσσώρευση φόρων στις πλάτες του λαού και η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητάς του. Χωρίς μάλιστα ούτε ένα ανταποδοτικό όφελος!
ΕΙΝΑΙ γνωστό πως στην Ελλάδα οι δημοσκοπήσεις είναι υποχείρια εργαλεία των κομμάτων και των επιχειρηματιών («εργολάβων» των ειδήσεων) για τη χαλιναγώγηση ή την «καθοδήγηση» της κοινής γνώμης.

…(ΑΝ)ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ
ΕΤΣΙ, και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις (2017, Μέτρον Ανάλυσις, ΠΑΜΑΚ) δείχνουν, με τα συνήθη ευρήματά τους, ότι οι πολίτες είναι βαθιά απογοητευμένοι. Οχι μόνον από την κυβέρνηση, αλλά κι από την αξιωματική αντιπολίτευση ως εναλλακτική λύση.
Η ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ για το μέλλον δυστυχώς έχει παγιωθεί, καθώς οι πολίτες περιμένουν… χειροτέρευση της κατάστασης! Τα νέα «φορομπηχτικά» μέτρα είναι πάντα προ των πυλών προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δανειστές και μόνον αυτοί, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει πλήρης αδυναμία των πολιτών να αντεπεξέλθουν στις φορολογικές υποχρεώσεις τους.
ΑΛΗΘΕΙΑ, πόση αξιοπιστία μπορεί να έχει μια κυβέρνηση «αριστερής» κοπής, όταν άλλα υποσχόταν σε κάποια άλλη ΔΕΘ και άλλα πράττει σήμερα;
ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ τώρα, ποιον πολίτη ενδιαφέρει σήμερα, για το ποιος ήταν (από τους Τσίπρα και Μητσοτάκη) πιο… πειστικός στην εφετινή ΔΕΘ; Ενας Σεπτέμβρης της Θεσσαλονίκης με τα οικονομικά ψέματα και τις υποσχέσεις του, δεν ανέβασε στην εξουσία τον Τσίπρα και την «αριστερά» του; Η πραγματικότητα καλεί, έκτοτε, τον φουκαρά τον πολίτη να πληρώνει…, να πληρώνει…, να πληρώνει και τελειωμό να μην έχει!
ΕΠΕΙΤΑ, είναι δυνατόν μια κυβέρνηση που κυβερνά μια χώρα στην κόψη του ξυραφιού, να προβληματίζεται για τις επενδύσεις που τυχόν έρχονται; Τι σόι κυβέρνηση είναι αυτή που θέλει μεν (για το φαίνεσθαι) να παρουσιάζεται «φιλική» στις επενδύσεις, κι από την άλλη, λόγω ιδεοληψιών μελών της, να τις διώχνει; Οι «παλληκαρισμοί» μπορεί να είναι ίδιον της θεωρητικής «αριστεράς», αλλά όταν αντιμετωπίζεται μια σκληρή πραγματικότητα, δεν γίνονται αυτοί σε βάρος του γενικότερου συμφέροντος της χώρας!
ΑΥΤΟ γενικά που κυριαρχεί στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι ένα διαφαινόμενο σκηνικό μεταξύ μιας μη αναστρέψιμης(;) παγίωσης της διαφοράς μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και μίας ρευστότητας των ποσοστών των κομμάτων.
ΤΑ πάντα σχετίζονται με την τελική διαφορά που θα καταγραφεί ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Και τούτο -κατά τη γνώμη μας- εξαρτάται από το ποια δυναμική θα παρουσιάσει η κεντροαριστερά (ΔΗ-ΣΥ), αλλά και πόσο αναξιόπιστη θα αποδειχθεί η κυβέρνηση μέχρι τις εκλογές. Επιπλέον, σημαντική παράμετρος θεωρείται -όπως πάντα- και η εικόνα των αναποφάσιστων που σήμερα φθάνουν στο 16%.