«Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο, επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του»
N. Machiavelli
Επίκαιρο θέμα των τελευταίων ημερών η έλευση των Γερμανών και συγκεκριμένα η μεταβίβαση του Αεροδρομίου Δυτικής Κρήτης “ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ” από το Ελληνικό στο Γερμανικό Δημόσιο.
Πρώτα – πρώτα το βασικό επιχείρημα, αυτών που υπέγραψαν αυτήν την ανίερη συμφωνία, ότι η χώρα χρειάζεται κεφάλαια, κατέρρευσε τις τελευταίες μέρες σαν χάρτινος πύργος. Η Fraport είναι μια εταιρεία, που δεν έχει ίδια κεφάλαια με ένα δανεισμό 3,6 δισ., ο οποίος δεν εξυπηρετείται και γι’ αυτό ψάχνει εναγωνίως δανειστές. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: η χρηματοδοτική ικανότητα του επενδυτή γιατί δεν ελέγχθηκε και γιατί δεν επιβλήθηκαν ασφαλιστικές ρήτρες για την προστασία των συμφερόντων του Ελληνικού Δημοσίου. Επιπλέον εάν πράγματι δοθούν κρατικές εγγυήσεις για τα δάνεια της γερμανικής εταιρείας, αυτό δεν είναι παράνομη κρατική ενίσχυση;
Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα αντιδράσουν, σε μια τέτοια εξέλιξη, όπως έπραξαν παλαιότερα με την ΤΡΕΝΟΣΕ που της επέβαλλαν πρόστιμο 750 εκατ. για κρατικές ενισχύσεις ή μήπως θα υποκύψουν κι αυτοί όπως και η κυβέρνηση μας στις πιέσεις των Γερμανών;
Να αναφέρω εδώ και την διαπίστωση του ιδρύματος ερευνών Transnational Institute (TNI), «…όπου ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις δικαιολογούνται με το επιχείρημα ότι παρέχουν έσοδα στα χρεωμένα κράτη…. δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι είναι πιο αποδοτικές…».
Για παράδειγμα έχουμε την αποτυχημένη αποκρατικοποίηση των σιδηροδρόμων στην Αγγλία και την επανακρατικοποίησή τους. Στην ίδια χώρα τα πράγματα χειροτέρεψαν με την ιδιωτικοποίηση των ταχυδρομείων το 2001… όπου εκτός των άλλων χάθηκαν 30.000 θέσεις εργασίας. Αλλά και στην Ιταλία οι αποκρατικοποιήσεις σε ενέργεια, σιδηροδρόμους και πρόνοια έφεραν αρνητικά αποτελέσματα, όπως και στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, όπου υπήρξαν τεράστια προβλήματα, με την άνοδο των τιμών, με την απελευθέρωση της ενέργειας. Κοινή διαπίστωση, ότι παρόλο που εκποιούνται μόνο κερδοφόρες επιχειρήσεις, σε τιμές πολύ κατώτερες της αξίας τους, υποβαθμίζονται με την πώληση οι συνθήκες εργασίας και ασφάλειας, επιβάλλονται μειωμένοι μισθοί… πράγμα που οδηγεί σε οικονομικές ανισότητες. Για όλα αυτά που συμβαίνουν λοιπόν… εκποίηση των 14 αεροδρομίων μεταξύ αυτών και το Δασκαλογιάννης, όπου η εθνική μας κυριαρχία απεμπολείται, με αντιστάθμισμα την παραμονή μας στην Ευρωζώνη,… ήρθε το θέμα προ ημερησίας διάταξης στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Χανίων. Οι “πατέρες” της πόλης δεν δέχτηκαν να συζητηθεί το σοβαρό αυτό θέμα διεξοδικά, απλώς αρκέστηκαν στην τοποθέτηση του δημάρχου, όπου πολύ σύντομα μας είπε… ότι το θέμα ούτως ή άλλως με την πώληση των αεροδρομίων έχει λήξει, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και αρκέστηκαν στο να επικαιροποιήσουν μια προηγούμενή τους απόφαση. Κανείς τους δεν θυμόταν απ’ ό,τι διαπίστωσα, τι έλεγε αυτή η απόφαση, αλλά δεν μπήκαν στον κόπο να τη διαβάσουν. Κανένας τους, πλην μιας μειοψηφίας, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη, μετά τις αποκαλύψεις και τη δημοσιότητα που παίρνει το θέμα με αυτήν την κατοχική σύμβαση, να αφιερώσουν λίγο χρόνο και να ενημερωθούν από μέλη της πρωτοβουλίας πολιτών που παρευρίσκονταν. Δεν συγκινήθηκε κανείς, όταν δημοτικός σύμβουλος παρατήρησε, ότι οι αποφάσεις που παίρνονται δεν έχουν νόημα, όταν μένουν ανενεργές.
Να θυμίσουμε ότι πριν ένα χρόνο το ίδιο Δημοτικό Συμβούλιο είχε πάρει απόφαση για συγκεκριμένες δράσεις για να απαιτήσει το στρατόπεδο Μαρκοπούλου.
Μέχρι σήμερα η Δημοτική Αρχή, αλλά και το ίδιο το Δημοτικό Συμβούλιο δεν έχουν κάνει το παραμικρό, για να υλοποιήσουν τη δικιά τους απόφαση.
Κι είναι να σε πιάνει κατάθλιψη όταν διαπιστώνεις, ότι τα σοβαρά και ουσιώδη προβλήματα αυτού του τόπου, δεν αντιμετωπίζονται από εμάς ως θα οφείλαμε.
Τελικά ο τόπος μας δεν είναι μικρός… εμείς είμαστε απειροελάχιστοι.
