Ανάμεσα στις ευχετήριες κάρτες που έλαβα για τις επερχόμενες Αγιες εορτές και του Αγίου Ιγνατίου, εξαιρετικά με ετίμησε και με συγκίνησε η ευχετήρια κάρτα του αγαπητού μας Δημοτικού Γηροκομείου Χανίων.
Γλυκιά, εκφραστική, χειροποίητη με τα αγιασμένα χέρια των εκεί φιλοξενουμένων συνανθρώπων μας της λεγομένης “τρίτης ηλικίας”, τμήμα εργοθεραπείας.
Κρατώ στα χέρια μου την κάρτα αυτή και νομίζω και το ζω, ότι κρατώ το χέρι τ’ αγιασμένο χέρι που την έφτιαξε. Το χέρι όλων των ηλικιωμένων, όλων των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, της Διευθύνσεως, του διοικητικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Των μαγείρων και των τραπεζοκόμων, των καθαριστριών και όλων γενικά που με άψογο και αυτοθυσιαστικό ζήλο διακονούν το μεγάλο αυτό καθίδρυμα του τόπου μας.
Και το κάνω αυτό με πλήρη γνώση του άμεμπτου και ανθρωπιστικού έργου που εκεί επιτελείται εκ πολυετούς αγαθής πείρας λόγω και του ότι ανάμεσα στους σεβαστούς και αγαπητούς εκεί εγκαταβιούντας συμπεριλαμβάνεται και συγγενικό μας πρόσωπο.
Δύσκολες οι συνθήκες. Λίγο το προσωπικό, απλόχερη και λίαν εγκάρδια η προσφορά. Αφειδώλευτη επαγρύπνηση και αγάπη, του λίαν αγαπητού μας προσωπικού.
Η υπέρ το δυνατόν, παρά τις όποιες τυχόν ελλείψεις, ζεστή φιλαδελφία και φιλοξενία. Πρόκειται για τους ευλογημένους εκεί εργαζομένους αληθινά ανθρώπους που πιστά, ενσυνείδητα και ευσυνείδητα διακονούν τον συνάνθρωπόν μας και που όντως φροντίζουν να έχουν οι διακονούμενοί τους “Χριστιανά τα τέλη της ζωής τους, ανώδυνα… ειρηνικά”. Είναι αυτοί οι ανθρώπινοι ευεργέτες, οι οποίοι εφαρμόζουν ένα των κριτηρίων από τα οποία θα δικαιωθούμε στα μάτια του Θεού, ειδικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού (Ματθ. 25, 35) και την παραγγελία του Αποστόλου Παύλου: “Η φιλαδελφία μενέτω. Της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε, διά ταύτης γαρ έλαθον τινες ξενίσαντες αγγέλους” (Εβρ. 13, 1 – 2).
Μεγάλη αρετή. Μεγάλο ανθρώπινο κόσμημα η ανοιχτή προς τον συνάνθρωπό μας, ειδικά στον εμπερίστατο και μεγάλο στην ηλικία, αγάπη. Κακό, κάκιστο, η αμελησιά, η αδιαφορία, η “ακηδία”, όπως την ονομάζει η Εκκλησία μας, την όποια (ακηδία) την απαριθμεί ανάμεσα στα επτά λεγόμενα θανάσιμα αμαρτήματα.
Χαιρόμαστε, και τιμούμαστε, που έχουμε στον τόπο μας αυτόν το ευλογημένο λειμώνα της αυτοθυσιαστικής αγάπης και εγκάρδιας προσφοράς. Του οφείλουμε, πολλοί και πολλά. Μακάριοι όσοι άμεσα ή έμμεσα συμβάλλουν στην εύρυθμη και ανθρωπιστική λειτουργία του και πορεία. Χρέος της Πολιτείας και όλων μας.
Ταπεινά, εγκάρδια και ευγνώμονα ευχαριστούμε αυτή την ευλογημένη Κιβωτό μας με πολλή τιμή και αγάπη και εγκάρδιες ευχές!
*θεολόγος – τ. λυκειάρχης
