Δημοτικός κήπος, πάρκο ειρήνης και φιλίας, στρατόπεδο Μαρκοπούλου

Κύριε διευθυντά
ο κ. Πατσουράκης στην επιστολή του “περί ελεύθερων χώρων” μας λέει, στην ουσία:
Πρώτον: Ο δημοτικός κήπος είναι το πλέον εμβληματικό σημείο πράσινου στην πόλη μας.
Δεύτερον: Το πάρκο ειρήνης και φιλίας είναι μάλλον πάρκο τσιμέντου.
Τρίτον: Για το στρατόπεδο Μαρκοπούλου δεν υπάρχει γνωστικό υπόβαθρο και προτείνει, ο κ. Πατσουράκης, να μαζεύονται συστηματικά γνώμες πολιτών για να αποτελέσουν αυτές το ζητούμενο γνωστικό υπόβαθρο, αλλιώς, φοβάται ο κ. Πατσουράκης, θα αναλάβουν κατασκευαστικές εταιρίες να εκτελέσουν τα σχέδια κάποιου μελετητικού γραφείου, και όλα αυτά θα είχαν ως αποτέλεσμα ένα “κατασκευαστικό έκτρωμα τύπου πάρκου ειρήνης και φιλίας”.
Δεν συμφωνώ σε δύο σημεία με αυτά που γράφει ο κ. Πατσουράκης, αν και οι δύο θέλουμε αυτό που σωστά περιγράφει: «Τα πάρκα όμως είναι χώροι αναψυχής, χώροι ξεκούρασης, όπου οι άνθρωποι, ζώα, δένδρα, νερό, βρίσκονται σε ένα συμβιβασμό, ένα είδος αρμονίας μεταξύ τους!».
Σε τι δεν συμφωνώ:
Πρώτον: Πως ο δημοτικός κήπος είναι ακόμα εμβληματικό σημείο πρασίνου.
Μάλλον προς την “αισθητική” του πάρκου ειρήνης και φιλίας μετακινήθηκε, ενώ θα έπρεπε να είχε γίνει το αντίθετο.
Δεν υπάρχει πια ίχνος ζώου, λείπουν μερικά από τα μεγάλα δέντρα που έδιναν σκιά, υπάρχουν μεγάλες άδειες επιφάνειες χωρίς δέντρα, τα δρομάκια περιορίζονται με τσιμεντένιο(!) ολόισιο κράσπεδο και θυμίζουν έτσι αστικούς δρόμους και όχι φυσικό τοπίο -η φύση δεν γνωρίζει ίσιες γραμμές!
Το καφέ Κήπος γυμνό πια, χωρίς την υπέροχη μπουκαμβίλια του, έχει κρύα και σκληρή όψη.
Ο δημοτικός κήπος είναι πια αγνώριστος και δεν έχει χαρακτήρα.
Δεύτερον: Στο μάζεμα προτάσεων ως λύση για τον σχεδιασμό του στρατόπεδου Μαρκοπούλου ως πάρκο.
Με το να μαζεύουμε προτάσεις πολιτών δεν αποκτούμε μια ενιαία εικόνα για το τι θα πρέπει να γίνει στο στρατόπεδο Μαρκοπούλου, αν και είναι χρήσιμες για να δώσουν κατεύθυνση στο όποιο σχέδιο.
Τι λοιπόν δεν πάει καλά και γιατί δεν πάει καλά;
Πρώτον: Δεν υπάρχει μια κεντρική ιδέα για τα πάρκα στην πόλη μας, χωρίς κεντρική ιδέα όμως τίποτε μεγάλο και όμορφο δεν γίνεται.
Μια κεντρική ιδέα θα μπορούσε να είναι: Δεν θέλω τσιμέντο στα πάρκα, θέλω πολλά δέντρα, φυτά, λουλούδια, νερό και ζώα (!), τα πάρκα θα περιφραχτούν και τα ζώα θα κινούνται ελεύθερα. Τα τρία πάρκα θα είναι στο σχεδιασμό μία ενότητα.
Δεύτερον: Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει την κεντρική ιδέα, που μπορεί να πείσει για αυτήν και που θα επιβλέπει την υλοποίησή της.
Αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι μόνο ο δήμαρχος.
Ο δήμαρχος στα Χανιά όμως δεν είναι οραματιστής, για να έχει μια εμπνευσμένη και αξιόλογη ιδέα για τα πάρκα, είναι ένας τεχνοκράτης που ακολουθεί κάποιες μελέτες πολιτικής ορθότητας, μελέτες που δεν εντάσσονται σε μια ενιαία φιλοσοφία για την πόλη γενικά μελέτες δίχως φαντασία, δίχως έμπνευση, δίχως ψυχή.
Καλύτερα άνθρωποι χωρίς ταλέντο να μην αρχίζουν μεγάλα έργα, στο τέλος θα αποκτήσουμε μια πόλη που θα θυμίζει το πλάσμα του δρ Φρανκεσντάιν:
Ο Φρανκενστάιν συλλέγει μέρη πτωμάτων, αγοράζοντας ή κλέβοντας, με σκοπό να “χτίσει” ένα σώμα ανθρώπινου όντος.
Μέσα σ’ ένα χρόνο, το σώμα ολοκληρώνεται…
Το πλάσμα αποκαλύπτεται να είναι ένα απαίσιο, μεγαλόσωμο τέρας με γαλάζια μάτια και κίτρινο δέρμα (Βικιπαιδεία).

Γιώργος Κιαγιάς