Δύο φορές ξένος…(*)

Σμύρνη… Ξεριζωμός. Καταστροφή.
ΠΟΝΟΣ… ΑΙΜΑ… ΔΕΙΝΑ!
Εξαιρετικά τα αφιερώματα στο κρατικό κανάλι, επί σειρά ημερών… (*).
Και πώς να δώσεις εικόνες στοιχεία και μαρτυρίες, σε λίγες γραμμές!
Μόνο ένα μικρό “ιδιόμελο” προσευχητάρι μια πετρούλα σ’ αυτές τις ευγενικές παραγωγές Ιστορικής Μνήμης, για να μην ξεχνούμε… Αλλά και για να μαθαίνουμε… Αφού σε κάθε αναφορά, όλες αυτές τις δεκαετίες, έρχονται στο φως κι άλλες, κι άλλες διηγήσεις δακρύων… Κι άλλα, κι άλλα αφηγήματα, με τις λέξεις “ψιχαλισμένες”, από το “αιμάσσον ράντισμα” της Δυστυχίας…
Σμύρνη, ξεριζωμός, φωτιά!
– “Λέω Χριστέ μου, όλα όσα ζώ, είναι αλήθεια, ή μήπως βλέπω ένα τρομαχτικό όνειρο; Η φωνή της γιαγιάς Χαϊδεμένου καταγράφεται ηχητικά… Εχει φύγει χρόνια, όμως οι συγκλονιστικές μαρτυρίες της, έμειναν στο Σμυρνέϊκο διηνεκές!
Φωτό, φωτό, φωτό, μόνο λέει γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι… Ασφαλώς, οι άνδρες έχουν δολοφονηθεί ή έχουν συλληφθεί αιχμάλωτοι, ή αγνοούνται… Και κείνο το έρμο κράτος το πάμπτωχο, πώς ν’ αγκαλιάσει τόσο κόσμο, τόσες αναγκεμένες ψυχές και να καλύψει κατεπείγουσες ανάγκες επιβίωσης; Και κείνα τα ασυνόδευτα, ορφανεμένα κι από τους δύο γονείς παιδούλια του πένθους και της ερημιάς, πού να βρουν γαλήνη και θάλπος στο έμπα του χειμώνα;
Κι οι αρρώστιες να θερίζουν, και να πεθαίνουν καθημερινά στους τόπους, φιλοξενίας και τις σκηνές, κι ο καθένας λέει να φέρνει το νεκρό του, αφού κάθε οικογένεια, με απώλεια (καθημερινό φαινόμενο), ένα τουλάχιστον μέλος της, βίωνε την οδύνη τουλάχιστον μέλος της, βίωνε την οδύνη του αποχαιρετισμού του, με την αγωνία και για τη στιγμή, όχι για το αύριο, μόνο…
…Η Σμύρνη μάνα καίγεται… καίγεται με το βίος μας κι ο πόνος μας δε λέγεται…
…«Εβλεπα, έβλεπα τη φωτιά από το πλοίο, που μας έπαιρνε μακρυά, προς την σωτηρία…
Τι συναίσθημα πόνου, ήταν αυτό…».
…Τι συναίσθημα πόνου ήταν αυτό… Σήμερα ενενήντα εφτά χρόνια συναπτά, από τον φοβερό όλεθρο, που “σήκωσε” η ψυχή του λαού, για χρόνια, πολλά χρόνια… Αναφορές και δρώμενα, αφηγήσεις, εκδόσεις, μουσικά προγράμματα, με τα δακρυσμένα λόγια που πήραν το μέλος το ελεγειακό, είναι η ευλάβεια, που κατατίθεται στη ματωμένη περίοδο της ιστορίας μας με σεμνότητα, επίγνωση, και “υγροποιημένη συγκίνηση”…
Ναι, ένα δάκρυ, να ποτίσει την εποχή που χαράκωσε τις ψυχές…
Το λιγότερο, το ελάχιστο…