Δύο κόσμοι

Κάθε μέρα, κάθε ώρα διαισθάνομαι ότι με περιτριγυρίζει όχι ένας, αλλά δύο κόσμοι. Από τη μια είναι ο κόσμος της εργασίας, του κόπου, της δυσκολίας για να βγουν πέρα οι υποχρεώσεις, της πορείας για μια καλύτερη ζωή, της δυστυχίας, των πολέμων, της λύπης για την απώλεια, του πόνου, της πείνας, των δακρύων, της χαράς με απλά πράγματα, της αλληλεγγύης, των συναισθημάτων. Αυτός είναι ο κόσμος των πολλών. Είναι ο δικός μας κόσμος.
Από την άλλη είναι ο κόσμος των λίγων. Των off shores των panama papers, του πλούτου που συσσωρεύεται όχι για την κάλυψη αναγκών, αλλά για την αύξηση αριθμών στους λογαριασμούς τραπεζών. Ο κόσμος που ζει παρασιτικά, που δεν εργάζεται, που δεν κλαίει, που εξουσιάζει, που αποφασίζει για τις ζωές των άλλων. Ο κόσμος που λογαριάζει πόσο κάνει το στάρι όχι γιατί θέλει να φάει ψωμί, αλλά γιατί υπολογίζει τις τιμές των χρηματιστηρίων.
Αυτοί οι δύο κόσμοι, ζουν παράλληλα, μαζί, αλλά και χώρια. Αυτοί οι δύο κόσμοι ορίζουν το κουβάρι της γης. Μια μαύρη κλωστή περισφίγγει το λευκό της σώμα, διαπερνώντας τους μεσημβρινούς και παράλληλους κύκλους της. Την περισφίγγει ξεζουμίζοντας ολόκληρους πληθυσμούς για την αποκομιδή κερδών. Θα ’ρθει όμως ο καιρός, που η πλημμυρίδα των δακρύων των πολλών θα πνίξει τις ωραίες επαύλεις των λίγων. Θα ’ρθει ο καιρός που η χαραυγή μιας νέας μέρας θα φωτίσει τη σπαρμένη γη, για να φυτρώσει ο καρπός, για να φάνε όλα τα παιδιά της. Χωρίς εξαιρέσεις.