Οι αποφασεις που λαμβάνονται για την τύχη των λαών ενίοτε διακόπτονται από τις ίδιες τις διαμαρτυρίες των πολιτών αλλά πολλές φορές -θαρρείς πως δεν έχουν αντιληφθεί τι τους περιμένει- γίνονται αποδεκτές χωρίς διαμαρτυρίες. Εκεί είναι που αναρωτιέται κανείς τι συμβαίνει, πως και με ποιο τρόπο μια κυβέρνηση επιβάλλει χωρίς προβλήματα στον λαό της πολιτικές λιτότητας και περικοπών.
Σαν την απολογία Τσίπρα στον ANT1 ή την προκλητική «λύπηση» Τραμπ για την κατάντια της Ελλάδας, κυνικές αντιδράσεις ατόμων που βρίσκονται σε εξουσιαστικά πόστα στον κυκεώνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Είναι δε τόσο μεγάλη η προκλητικότητα που δεν λογαριάζουν ούτε ποιοι τους βλέπουν και ποιοι τους ακούν.
Ο Αμερικανος πρόεδρος ξεκινά και αυτός από την μεριά του μια πολιτική λιτότητας και εξαγωγής -ως είθισται- των εσωτερικών προβλημάτων της χώρας του. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς ασκείται η πολιτική σε περιπτώσεις πολιτικής αποσταθεροποίησης. Στον αντίποδα, η ζωηρή επανεμφάνιση Τσίπρα στην ελληνική τηλεόραση που όλα τα φιλοτεχνεί, δείχνει πως δεν υπάρχει ούτε μπέσα ούτε ντροπή για όσα πήραν πίσω την τελευταία διετία.
Δυο διαφορετικοί κόσμοι με την ίδια όμως ντροπή.
