Δυο λόγια για δυο

Είναι πολύ λυπηρό όταν φεύγουν οι άνθρωποι από τη ζωή. Οταν όμως αφήνουν πίσω τους κάποιο έργο, αυτό μένει, έτσι τους θυμόμαστε και η θλίψη είναι λιγότερη. Oπως συνέβη, με δυο ανθρώπους της τέχνης που έφυγαν από τη ζωή, αφήνοντας πίσω τους ένα σημαντικό έργο στον ελληνικό πολιτισμό, ο καθένας στον τομέα του. Ο Αντώνης Κοντογεωργίου στη Μουσική και ο Γιώργος Μιχαηλίδης στο Θέατρο, αφού και οι δύο υπηρέτησαν την τέχνη και τον πολιτισμό με απαράμιλλο τρόπο.
Ο Αντώνης Κοντογεωργίου, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1945 και μετά την βασική εκπαίδευση, δημοτικό, γυμνάσιο, πέρασε στην ιατρική. Παράλληλα όμως παρακολουθούσε μαθήματα στο Ωδείο Θεσ/νίκης, όμως κάποια στιγμή “μετακόμισε” οριστικά στην μουσική, φεύγοντας για ανώτερες σπουδές, στην Γερμανία, σύνθεση και διεύθυνση Χορωδίας. Προς το τέλος των σπουδών του, δέχθηκε πρόταση από τον τότε Δ/ντή του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΤ Μάνο Χατζιδάκη, ν’ αναλάβει την δημιουργία καθώς και την διεύθυνση μιας χορωδίας, για τις ανάγκες του Τρίτου Προγράμματος.
Πράγματι, έρχεται από την Γερμανία γι’ αυτό τον σκοπό. Οι δυσκολίες πολλές, μα το μεράκι για την μουσική περίσσευε προϊόντος του χρόνου, η Χορωδία βρήκε τον δρόμο της με εξαιρετικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και πολλές επιτυχίες. Όταν όμως άλλαξε η διεύθυνση της ΕΡΤ, έχασε τη θέση του, στην οποία επανήλθε μετά από επίπονους δικαστικούς αγώνες, συνεχίζοντας το έργο της Χορωδίας, η οποία μετονομάστηκε σε Χορωδία της ΕΡΤ. Είχε την διεύθυνση μέχρι το 2009, με πολλές επιτυχίες – παραστάσεις στο εξωτερικό, έχοντας αποκτήσει την ανάλογη φήμη για το ποιοτικό, καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σε έργα Ελλήνων συνθετών, κυρίως.
Το έργο του Αντώνη Κοντογεωργίου ήταν πολύπλευρο, μιας και είχε την ευθύνη στο χορωδιακό κομμάτι της γιορτής της έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, καθώς και στην παγκόσμια γιορτή του Μιλένιουμ, σε εκπαιδευτικά προγράμματα, σεμινάρια, εκδηλώσεις – παρουσιάσεις σε χώρους κοινωνικής ευαισθησίας, ιδρύματα, γηροκομεία, καθώς και το Κέντρο Χορωδιακής Μουσικής στην Κεφαλλονιά.
Γι’ αυτό το έργο ετιμήθη και από την Ακαδημία Αθηνών από το Παγκόσμιο Ιδρυμα Πολιτισμού και τον Ερυθρό Σταυρό, ενώ έφυγε ξαφνικά από την ζωή στις 2 Οκτωβρίου 2018.
Ο Γιώργος Μιχαηλίδης, που έφυγε κι αυτός από τη ζωή, ήταν ένας άνθρωπος του Θεάτρου και μάλιστα του πολιτικού θεάτρου και ήταν πρωτοπόρος σε αυτό. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία το 1938, όπου μετά το δημοτικό, γυμνάσιο, έφυγε για σπουδές Αρχιτεκτονικής στην Αυστρία όπου διέκοψε, για ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το θέατρο, επιστρέφοντας στην Ελλάδα.
Αποφοίτησε από την Σχολή του Εθνικού, όπου φάνηκε το ιδιαίτερο ποιοτικό στίγμα της δουλειάς του. Μάλιστα, το 1965 προχώρησε σε μια μεγάλη καινοτομία για την εποχή, έκανε το πρώτο, στην ουσία, Περιφερειακό Λαϊκό Θέατρο, αυτό της Νέας Ιωνίας φέρνοντας την θεατρική πράξη στις λαϊκές συνοικίες. Κάτι που κράτησε όμως μόλις δύο χρόνια. Το επιχείρησε ξανά λίγα χρόνια αργότερα, με το Ανοιχτό Θέατρο της Κυψέλης, και παράλληλα εκδίδει με το περιοδικό “Ανοιχτό Θέατρο” ένα έντυπο για θέματα πολιτικού θεάτρου. Ομως και πάλι έκλεισε για ν’ ανοίξει ξανά το 1982, για 40 σχεδόν χρόνια, όχι μόνο σαν θέατρο αλλά και σαν πνευματικό, καλλιτεχνικό καφενείο. Παράλληλα με τις παραστάσεις, σύχναζαν πολλοί άνθρωποι του χώρου, όπως ο Καμπανέλλης, ο Μάτεσις, ο Πέτρος Μάρκαρης και πολλοί άλλοι.
Στο Ανοιχτό Θέατρο ανέβασε έργα των Μπρεχτ, Μπέργκμαν, Σαίξπηρ, Τσέχωφ… Ομως πέρα από το Ανοιχτό Θέατρο, εργάστηκε στο Εθνικό, στο ΚΘΒΕ, στην Επίδαυρο, ανεβάζοντας κυρίως Αριστοφάνη. Μάλιστα, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, συνεργάστηκε τότε με τον Θανάση Βέγγο, αξιοποιώντας τους κώδικες του μεγάλου κωμικού, ενώ επέτρεψε στον ηθοποιό να……………… ως Τρυγαίος, συμβολικά, με το αμίμητο “Καλοί μου άνθρωποι”, προκαλώντας τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα των θεατών για αρκετή ώρα.
Σημαντική παρουσία είχε και στην τηλεόραση, σκηνοθετώντας έργα όπως τα Λαυριώτικα, ο Συμβολαιογράφος, η Κάθοδος, όλα στην κρατική τηλεόραση.
Ο Γιώργος Μιχαηλίδης, επί της ουσίας ήταν διανοούμενος του θεάτρου με άλλες παράλληλες δραστηριότητες, όπως συγγραφικές, έχοντας γράψει αρκετά μυθιστορήματα, νουβέλες, καθώς είχε και εκδοτική δραστηριότητα, αφού υπήρξε συνεκδότης του εκδοτικού οίκου “Κάλβος”.
Για το έργο του είχε την αναγνώριση των συναδέλφων ηθοποιών, συγγραφέων, καθώς και του θεατρόφιλου κοινού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι δύο για τους οποίους έγινε λόγος, σε αυτό το κείμενο, το έργο που άφησαν πίσω τους ήταν μια προστιθέμενη αξία στον ελληνικό Πολιτισμό και σαν τέτοιους πρέπει να τους θυμόμαστε.