Οι δύο μονομάχοι

Οσο πλησιάζουμε στην Κυριακή των εκλογών (25/1), τόσο γίνεται ξεκάθαρο ότι οι αρχηγοί των δύο επικρατέστερων κομμάτων έχουν την ίδια βασική και θεμελιώδη προσέγγιση στο θέμα της πολιτικής και της άσκησης εξουσίας: την πανάρχαιη δηλαδή τακτική της πόλωσης.
Συνεπώς, κάθε οξύτητα που δημιουργείται, κάθε εξεζητημένη ρητορική, όπως και κάθε ανταγωνισμός στις υποσχεσιολογίες τους, εξηγείται μόνο περιστασιακά. Οχι ιδεολογικά.
Για τον λόγο αυτό οι υποσχέσεις τους είναι μη πιστευτές. Τουλάχιστον από την πλειονότητα των εχεφρόνων ψηφοφόρων. Οσο για την -αν υπάρχει- ουσιαστική διαφοροποίηση των δύο αρχηγών, αυτή μάλλον πρέπει να αναζητηθεί στη διαφορετική παιδεία τους. Και οι δύο προέκυψαν από τους “κομματικούς σωλήνες” των ιδεολογικών παρατάξεών τους (ΝΔ – ΚΚΕ). Με ανάλογες εξελίξεις…
Ετσι, η επερχόμενη… σφοδρή εκλογική αναμέτρηση δεν είναι ανάμεσα στο παλιό και στο νέο. Είναι ανάμεσα σε δύο στάσεις ζωής που δεν έχουν και πολύ σχέση με την πραγματική ζωή (της κρίσης) που βιώνουμε εμείς.