Διώχνουμε τους καθηγητές της διασποράς

Ο κάθε υπουργός Παιδείας κάθεται πάντα σε μια ηλεκτρισμένη καρέκλα, όπου έχει να αντιμετωπίσει δαιδαλώδη προβλήματα σε ένα μαιανδροειδές δημιούργημα των προηγουμένων του. Ουδείς αμφισβητεί, ότι και μετά τη μεταπολίτευση, η παιδεία συνέχιζε να είναι ο “μεγάλος ασθενής”, διότι τα μέτρα που υιοθετούντο, ήσαν περιστασιακά με περιορισμένο ορίζοντα.
Απ’ το 1994 παρατηρήθηκε δυσανάλογη αύξηση τμημάτων της τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, χωρίς να γίνεται εξορθολογισμός των αναγκών της χώρας, κάτι που δεν άντεχε ο πληθυσμός της.
Εδώ βρήκε τη θέση του το ανέκδοτο “κάθε πόλη και Πανεπιστήμιο κάθε ραχούλα και ΤΕΙ”. Επί Γ.Α.Π. (1994 – 1996) ιδρύθηκαν 5 νέα τμήματα ΑΕΙ και 14 ΤΕΙ. Επί Αρσένη (1996 – 2000) έγινε το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και ιδρύθηκαν 44 νέα τμήματα σε ΑΕΙ και 36 ΤΕΙ. Επί Ευθυμίου (2000 – 2004) λειτούργησαν τα Πανεπιστήμια Δ. Μακεδονίας και Στερεάς Ελλάδος, 17 νέα τμήματα σε ΑΕΙ και 25 ΤΕΙ. Επί Γιαννάκου (2004 – 2007) δημιουργήθηκαν το Διεθνές Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, άλλα 15 τμήματα σε ΑΕΙ και 15 ΤΕΙ. Επί Στυλιανίδη (2007 – 2009) ιδρύθηκαν το Πανεπιστήμιο Δ. Ελλάδας, 8 τμήματα σε ΑΕΙ και 21 ΤΕΙ. Έγινε, δηλαδή, μια άναρχη ανάπτυξη της Ανώτατης Εκπαίδευσης, που ανάγκασε τον Αρβανιτόπουλο να εισηγηθεί με το σχέδιο “Αθηνά” τη μείωση, των ΑΕΙ και των ΤΕΙ από 534 σε 384.
Την Παιδεία χρησιμοποιούσαν ως πολιτικό εργαλείο, με αποτέλεσμα, ό,τι έχτιζε ο ένας, γκρέμιζε ο άλλος. Ο κ. Μπαλτάς, ηλεκτρολόγος Μηχανικός ΕΜΠ, που διορίστηκε στο Παιδείας (Ιαν.-Αυγ. 2015) δεν είδε τις στρεβλώσεις απ’ το νόμο πλαίσιο επί ΠΑΣΟΚ το 1982, όπου επικρατούσε η κομματοκρατία των φοιτητικών παρατάξεων στα Πανεπιστήμια και τις οποίες διόρθωναν ο νόμος Γιαννάκου το 2007 και της Διαμαντοπούλου, που ψηφίστηκε από τα 2/3 της Βουλής. Ο νόμος αυτός, 4009/11, μεταξύ άλλων περιελάμβανε την κατάργηση του άσυλου, τη λειτουργία επιτροπών αξιολόγησης και τον έλεγχο του χρόνου φοίτησης. Στόχος ήταν και η προσέλκυση Ελλήνων πανεπιστημιακών της διασποράς, να διδάξουν στη χώρα. Η ίδια θεωρούσε, ότι κόμματα και παρατάξεις δεν έχουν θέση στα Πανεπιστήμια.
Έρχεται, λοιπόν, ο νόμος Μπαλτά, ν’ ανατρέψει τον νόμο Διαμαντοπούλου, όσον αφορά τα συμβούλια του κάθε Ιδρύματος, το πώς εκλέγονται τα διοικητικά όργανα και καθορίζει τις διαδικασίες εξελίξεώς των. Θεωρεί δε “ψευδοπρόβλημα” τους “αιώνιους φοιτητές”, καθόσον “δεν επιβαρύνουν τη λειτουργία των Ιδρυμάτων!” Τον Μάιο του 2012 ο υπηρεσιακός υπ. Παιδείας Μπαμπινιώτης αναστέλλει την εφαρμογή του νόμου Μπαλτά, ενώ ο κ. Αρβανιτόπουλος Ιούλ. 2012, αποφάσισε την εφαρμογή του νόμου! Βγάλτε άκρη!
Όμως ο νυν υπ. Παιδείας κ. Φίλης με σπουδές στη Νομική Σχολή του Παν. Αθηνών, δημοσιογράφος κατ’ επάγγελμα, επιφέρει αποφασιστικότερο πλήγμα στο νόμο Διαμαντοπούλου, εις ό,τι αφορά τη διαδικασία πρυτανικών εκλογών. Αγνοείται ο ρόλος των Πανεπιστημιακών συμβούλων και αμφισβητείται η χρησιμότητα αυτών που έχουν έρθει απ’ το εξωτερικό. Ως εκ τούτου ο κ. Γ. Σηφάκης, ομότιμος καθηγητής του Α.Π.Θ. και πρόεδρος του Πανεπιστημίου Κρήτης, που ήρθε στην Ελλάδα ανταποκρινόμενος στις παροτρύνσεις του νόμου Διαμαντοπούλου, υπέβαλλε την παραίτησή του, θεωρώντας, ότι αφού δεν είναι χρήσιμος, δεν έχει νόημα η παραμονή του στο Ιδρυμα. Λέγεται ότι θα τον ακολουθήσουν και άλλοι. Ο κ. Σηφάκης θεωρεί, ότι ο υπουργός «αγνοεί ποιος είναι ο ρόλος των πανεπιστημιακών συμβούλων διεθνώς», σχολιάζοντας δε το πόσο συμβάλλουν τα κόμματα διαχρονικώς στις στρεβλώσεις των Πανεπιστημίων, ανέφερε ότι «όλα τα κόμματα είναι εξίσου ένοχα, διότι αξιοποιούν τα πανεπιστήμια, για να μαζεύουν ψήφους και να στρατολογούν στελέχη».
Η Παιδεία αποτελεί τη μεγαλύτερη επένδυση. Αν τούτο δεν το κατανοήσουν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός, μην ψάχνουν για άλλες επενδύσεις.
Η Παιδεία είναι πηγή παραγωγής πλούτου, όταν μπορέσει να γίνει πόλος έλξεως φοιτητών από άλλες χώρες, που αυξάνουν το εθνικό εισόδημα. Μ’ αυτά που γίνονται όχι μόνο δε προσελκύουμε ξένους φοιτητές, αλλά διώχνουμε και όσους καθηγητές έχουν επιστρέψει!