Λίγες σκέψεις θα ήθελα να μοιραστώ με τους συμπολίτες μου με αφορμή ,το αποτρόπαιο έγκλημα, με θύμα την ψυχή και το σώμα, ενός δωδεκάχρονου παιδιού.
Τα διαχωρίζω,γιατί πρόκειται για διπλό έγκλημα.
Ένα παιδικό κορμάκι, σαν του παιδιού μας, σαν του εγγονιού μας βιάστηκε από διεστραμμένα κτήνη.
Σε μια ηλικία, που τα παιδιά παίζουν, τρέχουν, κάνουν ποδήλατο,πάνε σχολείο, ερωτεύονται πλατωνικά ηθοποιούς,τραγουδιστές και συμμαθητές, σε μια ηλικία που αρχίζει να μπουμπουκιάζει το συναίσθημα και να δένει καρπούς η προεφηβεία.
Αυτό το παιδί, αυτό το σώμα, δε γνώρισε τίποτα όμορφο, μόνο το σκοτάδι μιας κάμαρας,μα και το σκοτάδι της ψυχής των ανθρώπων.
Ένα ζωντανό-νεκρό κορμάκι το πρώτο θύμα…
Μια αθώα ψυχή,το δεύτερο…Αυτή η αθωότητα,που τυχεροί οι άνθρωποι οι οποίοι καταφέρνουν να την κρατήσουν ζωντανή μέσα τους μεγαλώνοντας,ξεπουλήθηκε ”για 50 ευρώ καθ’εκάστη φορά.”
Πενήντα ευρώ έδιναν, καθάρματα,που η ζωή τα αξίωσε μέσα στη μεγαλοσύνη της, να αποκτήσουν δικά τους παιδιά, να έχουν αξιοπρεπείς εργασίες, να έχουν οικονομική επιφάνεια, να έχουν φίλους ,συζύγους και πρόσχαρες καλημέρες τα πρωινά, από τους γείτονες..
Είχαν,όλα όσα δεν είχε αυτό το παιδί..
Αυτό το κοριτσάκι,όλη κι όλη,μια αθωότητα είχε. Το τεράστιο δώρο των παιδιών από τη φύση. Να παραβλέπουν τη φτώχεια, τη μιζέρια, τον φυλακισμένο πατέρα, την αδιάφορη ίσως μάνα..Και να γελούν,προσδοκώντας αισιόδοξα, ένα πιο όμορφο Αύριο!
Αυτή την αθωότητα μόλυναν,κουτσούρεψαν και σκότωσαν εντέλει.
Μιλώντας με κόσμο, αλλά και μέσω της διαδικτυακής αλληλεπίδρασης, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μεγάλο θυμό,μεγάλη οργή.
Όχι πλέον εκπεφρασμένη μόνο από τους γνωστούς γραφικούς τύπους,που εδώ και χρόνια μέσα απο τα Κοινωνικά Δίκτυα, μοιράζουν ”ψόφους”,κατάρες και στήνουν κρεμάλες, όποτε κάτι δεν πάει σύμφωνα με τη χαζομάρα που έχουν στο κεφάλι τους!
Οργή και θυμός, δια στόματος,μετριοπαθών,λογικών ανθρώπων..
Και ζητούν επαναφορά θανατικής ποινής! Ζητούν χημικό ευνουχισμό στους δράστες! Ζητούν εκτελέσεις σε δημόσια θέα!
Αν πω,οτι δεν τους καταλαβαίνω,θα πω ψέμματα.
Σαν πολλά να έχουν μαζευτεί τα τελευταία χρόνια και η υπόθεση Πισπιρίγκου,μας δίδαξε σκληρά,οτι ουδείς δεν είναι υπεράνω υποψίας, όταν δολοφονείται ή κακοποιείται ένα παιδί.
Δεν αντέχεται τόση βρωμιά και παρακμή, δεν αντέχονται τέτοια εγκλήματα,σαλεύει ο νους του ανθρώπου,σκέφτεσαι ”γιατί να ζει αυτό το κάθαρμα!”
Ναι, έχουμε δίκιο…Δεν θα έπρεπε να ζει,ή μάλλον, δε θα έπρεπε να έχει γεννηθεί..
Ομως γεννήθηκε.
Και έζησε.
Και βίασε.
Και σκότωσε.
Και ζει ακόμα.
Πρέπει να ζει, για να νιώσει μέσα στη φυλακή, τι σημαίνει περιορισμός, ανελευθερία, απαξίωση,ξεφτίλα…
Ο Νόμος θα τιμωρήσει σε μία ευνομούμενη Πολιτεία.
Ο Νόμος! Ούτε ο Πόνος, ούτε ο Φθόνος, ούτε η συλλογική εκδίκηση και το θυμικό.
Κι εδώ είναι η διαφορά μας με τους ανώριμους να βιώσουν τα αγαθά της Δημοκρατίας ,πολίτες.
Ή τουλάχιστον ,αυτή τη διαφορά πρέπει να καταφέρουμε να κατακτήσουμε.
Να αρθούμε, πάνω από τις εύκολες, ανακουφιστικές επιταγές του θυμικού και να μείνουμε ακλόνητοι , στις επιταγές της λογικής .
Για εμάς, που είμαστε παρατηρητές μόνο του εγκλήματος είναι πολύ πιο εύκολο, αλλά , άλλο τόσο απαραίτητο,προκειμένου η κοινωνία να μη γίνει ζούγκλα.
Δύσκολο και θανατηφόρα ψυχοφθόρο, είναι για τους ανθρώπους που αγάπησαν τα θύματα κι έζησαν κοντά τους.
Για τους γονείς της Τοπαλούδη, για τους γονείς της Μυρτούς της Πάρου, για τους γονείς της Γαρουφαλιάς της Αμοργού.
Και κάτι τελευταίο,σχετικά με τον βιαστή και προαγωγό της δωδεκάχρονης.
Πολιτικός,που συγκυβέρνησε τη χώρα την περίοδο 2015-2019, κάλεσε τους συγκρατούμενους του, όταν αυτός θα φυλακιστεί, να τον….περιποιηθούν καταλλήλως.
Πόση ντροπή…Σε τι διαφέρει το τέρας που βιάζει ένα παιδί, από το τέρας,που θα βιάσει για εκδίκηση!
Σίγουρα, δεν θέλουμε κάτι τέτοιο,αν επιθυμούμε να θεωρούμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι.
Επίσης σίγουρα όμως,θέλουμε αυτός κι οι όμοιοί του, να μην ξαναδούν το φως του ήλιου.
Αν η Πολιτεία,θέλει Κοινωνία Πολιτών κι όχι αγέλες ζώων,οφείλει να πράξει τα δέοντα.
* Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη είναι Συγγραφέας – Αρθρογραφος, Καθ. Φυσικής Αγωγής.
