Διπλωματία στον αστερισμό απροόπτων

Είχαμε επισημάνει, ότι οι σχολιαστές θα επιχειρούσαν να μαντέψουν συμπερασματικά ποια τα ωφελήματα από την πρόσκληση του κ. Μητσοτάκη στον Λ. Οίκο από έναν πρόεδρο στο τέλος της θητείας του και μάλιστα με το στίγμα της παραπομπής του σε δίκη για παραβίαση του Σ/τος και κατάχρηση του αξιώματός του με κόστος την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.
Ο κ. Μητσοτάκης υιός είναι ο 11ος Ελληνας πρ/ργός που επισκεύθηκε τον Λ. Οίκο απ’ το 1946, όπου ο Χάρυ Τρούμαν δέχθηκε των Κων. Τσαλδάρη και ο δεύτερος επί προεδρίας Τραμπ.
Προηγήθηκε ο κ. Τσίπρας, τον Οκτώβριο 2017, όταν γινόντουσαν οι συζητήσεις για την ελάφρυνση του χρέους, την αναβάθμιση των F16 και τον ρόλο των Αμερ. Βάσεων στη χώρα μας. Είχε δηλώσει ο κ. πρ/ργός τότε, ότι ο τρόπος της πολιτικής του Τραμπ «μπορεί μερικές φορές να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για το καλό». Μην ξεχνάμε, ότι στην εποχή Τράμπ η διεθνής διπλωματία έχει μπει στον αστερισμό του απρόοπτου. Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι διαρκώς παντού παρών, δεν υπόσχεται και ενεργεί βάσει μιας στρατηγικής η οποία ενσπείρει φόβο, όχι μόνο στον έξω κόσμο, αλλά και στο αμερικανικό κατεστημένο.
Στην παρούσα επίσκεψη ο διάλογος Τράμπ – Μητσοτάκη, παρουσία εκπροσώπων των μέσων επικοινωνίας, εξαιρουμένη της ΕΡΤ, έγινε μονόλογος του Τραμπ. Ο κ. Μητσοτάκης έσπευσε και χαρακτήρισε την Ελλάδα “αξιόπιστο και προβλέψιμο(!) εταίρο”, λέγοντας ότι το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης «παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος» αλλά ο κ. Τραμπ τήρησε επιτιμητικά, ή σκωπτικά “αιδήμονα σιγήν”. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Μετά την επιστροφή και την κατ’ ιδίαν ενημέρωση των αρχηγών των κομμάτων απ’ τον πρ/ργό για τ’ αποτελέσματα του ταξιδιού του, ετέθη θέμα επικύρωσης στη Βουλή της συμφωνίας Ελλάδος – ΗΠΑ των στρατιωτικών διευκολύνσεων. Πρόκειται για την ίδια συμφωνία, που διαπραγματευόταν ο ΣΥΡΙΖΑ επί δύο χρόνια και υπεγράφη από τη Ν.Δ. Επίσης 10 ημέρες πριν τις εκλογές είχε συμφωνηθεί η εκχώρηση θαλασσίων περιοχών νότια της Κρήτης σε πετρελαϊκές εταιρείες. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, που διαπραγματεύθηκε τους όροους της συμφωνίας με τις ΗΠΑ καθορίζοντας και τη διάρκειά της για ένα χρόνο από την κύρωση, προτείνει το “πάγωμά” της με το σκεπτικό τον επόμενο χρόνο να γίνει επαναδιαπραγμάτευση με νέα ανταλλάγματα.
Αυτό που ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να εγγυηθούν οι ΗΠΑ για τα στρατηγικά ωφέλη, να ευθυγραμμισθούν τα συμφέροντά μας με αυτά των ισχυρών της περιοχής και να εκχωρηθούν κατόπιν οι παροχές. Τούτο έγινε, διότι τότε δεν υπήρχε το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης, ούτε είχε υπογραφεί η κατασκευή του Eastmed και δεν βρισκόμαστε σε φάση αμφιταλάντευσης. Για τούτο απαιτεί να μην απορριφθεί η συμφωνία, αλλά να γίνει νέα διαπραγμάτευση, λόγω που προέκυψαν τα πιο πάνω νέα δεδομένα και για να μην θεωρούμεθα “δεδομένοι” να λέμε «ναι» σε κάθε απαίτηση.
Αυτό που είναι δεδομένο το είδαμε, καθ’ όσον ο Τραμπ ποτέ δεν έχει μιλήσει εχθρικά εναντίον του Ερντογάν. Πώς, λοιπόν, θα τον πείσει, να σταματήσει τις παράνομες κινήσεις με τη Λιβύη και τις παράλογες αξιώσεις του και να δείξει άλλη τακτική απ’ αυτή που εμφανίζει;
Χρειάζεται τουλάχιστον περισσότερη περίσκεψη!