Η “δυσαρμονία”

Οπως ξεκινήσαμε το 2012, έτσι προχωρούμε να κυβερνώμεθα απ’ τους ηττημένους. Εξακολουθούν ν’ αποφασίζουν μόνοι τους. Φιγούρες μεταμφιεσμένων έτσι που αγνοούμε, τι χαρακτηριστικά έχουν, ποιο είναι το πρόγραμμά τους, πού δυσκολεύονται να μας το πουν ή αν προσπαθούν να μας το περιγράψουν, το αποκρύπτουν πίσω από άσκοπες φλυαρίες, τεχνάσματα και καιροσκοπισμό.
Σκέπτονται ν’ αλλάξουν το εκλογικό σύστημα, να καταργήσουν το μπόνους των 50 εδρών, ν’ αντικαταστήσουν τον δ/τή της Τ.τ.Ε. και την επίτροπο στην Ε.Ε., να μειώσουν τους φορολογικούς συντελεστές των ημετέρων και του Φ.Π.Α., να ψηφίσουν νόμους που οι βουλευτές αγνοούν τις παραπομπές μέχρι την ώρα που αρχίζει η εφαρμογή τους και να εκποιήσουν τον ελληνικό πλούτο. Ολα αυτά χωρίς να γίνεται καμιά κουβέντα στα κομματικά όργανα ούτε στο Υπουργικό Συμβούλιο, που έχει να συνεδριάσει από τότε που συστάθηκε. Το κογκλάβιο αποφασίζει και παίρνει αποφάσεις για να δυσκολέψουν την αντιπολίτευση κι όταν τις βρίσκουν μπροστά τους τρέχουν να τις μαζέψουν.
Ο κ. Τσίπρας δεν είχε το σαρωτικό ρεύμα, ώστε να μπορέσει από τη μια μέρα στην άλλη να πει ότι θα γίνει η “ατμομηχανή” που θα οδηγήσει την Ελλάδα έξω από την κρίση και τα μνημόνια. Εκτός αυτού έχει εναντίον του όχι μόνο τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά τα μίντια και άλλες δυνάμεις. Εχει όμως δίκιο να θέλει να εκμεταλλευτεί πολιτικά τις εντυπώσεις νίκης θέτοντας υπό αμφισβήτηση την κυβέρνηση, όχι όμως λόγω “δυσαρμονίας” μεταξύ κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και εκλογικού σώματος.
Αλλά λόγω ηθικής τάξης να μην κάνει ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, να μην παίρνει μέτρα λιτότητας και να μην αναλαμβάνει μελλοντικές υποχρεώσεις που θα δεσμεύουν τις επόμενες γενιές.
Η κυβέρνηση δεν φεύγει, αν δεν χάσει τη δεδηλωμένη. Θα τη χάσει, αν κατατεθεί πρόταση μομφής και υπερψηφιστεί. Στο μεταξύ μέχρι να γίνουν εκλογές νομιμοποιείται να ενεργεί σύμφωνα με τους νόμους που έχει φτιάξει, τους οποίους η αντιπολίτευση, πολύ φοβούμαι, πως όταν έρθει στα πράγματα, δεν θα τους πειράξει.
Ο κ. Σαμαράς έχει δίκιο απ’ την πλευρά του να λέει ότι “δεν υπάρχει ψήφος ανατροπής”. Υποστηρίζει ότι τίποτα δεν αποσταθεροποιήθηκε, ότι η κυβέρνηση λειτουργεί κανονικά και οι υπουργοί πήγαν στα… γραφεία τους! Συνεχίζουν σαν να μην συνέβη κάτι, ύστερα απ’ τις τριπλές εκλογές. Πάντως η κάλπη ανέδειξε την αντίθεση της κοινωνίας, την οποία η κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει.
Εκείνος που έχει άδικο και είναι σχεδόν εκτός πραγματικότητας, ανακόλουθος και αυτοδιαψευδόμενος είναι ο κ. Βενιζέλος. Λέει ότι τέτοια διαδικασία περί τη “δυσαρμονίαν” δεν προβλέπεται πουθενά. Καταργήθηκε το 1986 από το Σύνταγμα και κακώς ομιλούμε περί τούτου. Ξεχνά, ως φαίνεται, ότι είναι ο πρώτος που υπερθεμάτιζε περί τη “δυσαρμονίαν” όταν ήταν βουλευτής της αντιπολίτευσης το 2009 πριν τις ευρωεκλογές που ζητούσε απ’ τον κ. Κ. Καραμανλή ταυτόχρονα και εθνικές εκλογές. Υπάρχει πρόβλημα ουσιαστικής δυσαρμονίας μεταξύ οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της ΝΔ και του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων στο εκλογικό σώμα (από ηχητικό ντοκουμέντο).
Ο κ. Βενιζέλος μας έχει συνηθίσει με τις αλχημείες του, αλλά στο θέμα του Συντάγματος θα ’πρεπε ως συνταγματολόγος να είναι πιο προσεκτικός. Οφειλε να θυμόταν τώρα το 2004, τι είχε πει για τη “δυσαρμονία” το 2009 και να μην μιλούσε διότι επεστράφησαν τα βέλη εναντίον του. Η αμετροέπεια στο μεγαλείο της.