Δυσπιστία για τη συμφωνία

Στον κοινοβουλευτισμό ο πολιτικός οφείλει να σταθμίζει, ότι το αποτέλεσμα κάθε πράξης του θα είναι θετικό υπέρ αυτού, αλλοιώς ας μην την ανακινεί. Ο αρχηγός της Ν.Δ. στην κατάθεση δυσπιστίας προς τον πρ/ργο δεν έκανε τίποτ’ άλλο, παρά ανάγκασε την κυβέρνηση, να ξεσκονίσει τα ντουλάπια και να δημοσιοποιήσει πράξεις και διεργασίες της εξουσίας, άγνωστες για την κοινή γνώμη.
Στυ σύγκρουση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με φόντο το Σκοπιανό εχρησιμοποιήθηκαν παρελθοντολογίες, που αντί να ξεκαθαρίσουν, θόλωσαν την κατάσταση. Και οι δύο θέλησαν με διαφορετικούς παρανομαστές για το ίδιο θέμα, την εξυπηρέτηση δημοσίου συμφέροντος, να ‘χουν το ίδιο αποτέλεσμα. Ε, αυτό δεν γίνεται! Παραπλανητική η πολιτική ειρήνης και σταθερότητας.
Στόχος της Ν.Δ. ήταν να υπερψηφισθεί η πρόταση, να πέσει η κυβέρνηση και να ματαιωθεί η υπογραφή της συμφωνίας. Αυτό δεν έγινε και εν ολίγοις οι προκαλέσαντες τη δυσπιστία θα κατηγορηθούν ότι έγιναν: “η χλεύη των ηττημένων”. Το αξίζουν ή όχι, θα κριθεί στο μέλλον. Θεώρησαν, ότι οι ΑΝΕΛ θα καταψήφιζαν τον εαυτό τους. Μπορεί αφού συγκυβερνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ; Τα λεγόμενα απ’ τον Π. Καμμένο, ότι «η θέση των ΑΝΕΛ είναι πάγια και δεν αλλάζει, δεν πρόκειται να ψηφίσουμε καμία συμφωνία, που περιέχει στο όνομα της γειτονικής χώρας τον όρο Μακεδονία»” (Χ.Ν. 13/6/18), δεν τα αθέτησε. Ψήφισε κατά της πρότασης δυσπιστίας και όχι κατά της συμφωνίας, πιστός στη δέσμευση του, να μην “ρίξει” την κυβέρνηση, που συμμετέχει. Ξεχνάει όμως, ότι η υπογραφή της συμφωνίας παράγει δεδικασμένο, ότι έχει χαρακτήρα τελεσίδικης απόφασης, απρόσβλητης, μη αναστρέψιμης με τακτικά δικαστικά μέσα και δεν θα μπορεί κανείς αύριο να μην την εφαρμόσει ή ν’ αλλάξει τις βασικές αδυναμίες της, τις γκρίζες ζώνες της. Αυτό ξεκίνησε από χθες.
Ο ελληνικός λαός, διχασμένος πλέον, στο μεγαλύτερο μέρος του υποστηρίζει, ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε συνθηκολογώντας, ανεξάρτητα αν στους κόλπους της για το μείζον ζήτημα υπάρχει διαφωνία απ’ τους ΑΝΕΛ. Είδαμε ότι στη Βουλή ο κ. Π. Καμμένος ήταν σταθερός στις απόψεις του, ενώ ο κ. Τσίπρας στην 50λεπτη ομιλία του δεν αναφέρθηκΕ καθόλου στους συγκυβερνώντες. Παρατηρούμε, ότι υπάρχει ταύτιση απόψεων ως προς την εξάντληση της 4ετίας και ότι ο ένας στηρίζει τον άλλον, σαν να είναι του ιδίου κόματος. Πλήρης εναρμονισμός, διότι και οι δύο νοιώθουν την ίδια αντιπάθεια προς το αντίπαλο πολιτικό σύστημα. Πάντως το «όχι» στην πρόταση δυσπιστίας ισοδυναμεί με το μελάνι στο στυλό του κ. Κοτζιά, να υπογράψει τη συμφωνία.
Η συμφωνία ενέχει το σπέρμα του αλυτρωτισμού. Εκτός από τον όρο “Μακεδονία” αναγνωρίζεται η υπηκοότητα και η γλώσσα. Δεν γράφονται Βορειομακεδόνες, αλλά “Μακεδόνες” και η γλώσσα όχι Βορειομακεδονική αλλά “Μακεδονική” Διανοείται κανείς τις επιπτώσεις αυτής της διάταξης; Ο κ. Κοτζιάς δικαιολογήθηκε ότι ήταν μια “παραχώρηση” για να εξευμενισθούν οι Σκοπιανοί! «Θού Κύριε!!»
Οι υπέρμαχοι της συμφωνίας τη θεωρούν ωφέλιμη, οι διαφωνούντες επιζήμια. Ενα απ’ τα μεγαλύτερα λάθη είναι το άρθρο 13, που έχει σχέση με δικαιώματα πρόσβασης στο Αιγαίο, ως “περίκλειστο κράτος”, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θαλάσσης. Θα απαιτήσουν άδεια για αλιεία, ίσως και δικαιώματα από πιθανά κέρδη της ΑΟΖ του Αιγαίου. Τέτοια δικαιώματα δεν έχουν ζητήσεις ως περίκλειστο κράτος από Βουλγαρία και Αλβανία.
Η πόλωση δεν απεφεύχθη. Η συμφωνία υπεγράφη. Για τους μεν είναι «ιστορική συμφωνία» για την αντιπολίτευση «εθνική ήττα». Το Σκοπιανό τώρα άνοιξε. Εχει πολύ δρόμο να κλείσει.