…Δίστομο…

Αυτές οι γραμμές γράφονται στις 6, για να διαβαστούν στις 10 του Ιούνη, ημέρα σκοτεινιασμένη, πικρή,στα 1944…
Δέκα Ιουνίου λοιπόν στο μαρτυρικό Κεφαλοχώρι…
Το Δίστομο, το χωριό το Βοιωτικό το όμορφο, ανάμεσα σε Παρνασσό και Ελικώνα, με τα δύο “ανοίγματα” που του ’δωσαν τ’ όνομα, που τίμησε η Θυσία…
Ολο το “Aμαχο αίμα” του, ρέει αδίκως…
Ως ερυθρός ποταμός, φόρος πικρός, φόρος βαρύς, και σημαδεύει το χρόνο…
Τα γεγονότα είναι γνωστά…
Οι Γερμανοί έχουν πληροφορίες για τη δράση των ανταρτών. Εκλεισαν τις εισόδους λοιπόν, και γύρεψαν τους Ελασίτες.
Αλλά μάταια… Τότε ξέσπασαν το μένος τους κατά που το συνήθιζαν, σε αθώες ζωές!
Εκατόν δεκατέσσερις άνδρες και άλλες τόσες γυναίκες.
Είκοσι παιδιά, νήπια, κάτω των πέντε, και έως είκοσι…
Υπερήλικοι, άνδρες, παλικάρια!
Κι αυτή η συμφορά, ανέβασε στο Κορυφαίο Σύμβολο Εθνικής Αντίστασης, τον Πανάγιο τόπο!!
Σαν σήμερα, σαν τώρα, που διαβάζονται αυτές οι γραμμές…
…Δέκα του Ιούνη.
Η αθωότητα της ημερομηνίας, ναρκισεύεται γλυκά στα φυλλώματα του καλοκαιριού…
Ομως οι μνήμες, εντάσσουν τον σεβασμό στον πόνο των γονιών και το δάκρυ στα μελανιασμένα χρόνια…
Δεν πειράζει που ο Ηλιος ορμά κατακτητής στα παραθύρια μας…
Δεν πειράζει που η αρμύρα του γυαλού, δροσίζει με την αύρα της τις γειτονιές των αισθημάτων μας, που κατοίκησε η τρυφή…
Το ΔΙΣΤΟΜΟ, συνώνυμο της “Αμαχης Σπουδής” για την Ελευθερία, δικαιούται την αναφορά μας και το μικρό αγιοκέρι της σκέψης μας…
Για τον θρήνο και τον κοπετό πάνω στην ξεκληρισμένη ζωή, βαρύτατο “χαράτσι” για τον ευήμερο μέλλοντα χρόνο της αγαπημένης Πατρίδας…