Φεγγάρι μου κι αστέρια μου αγάπες μου από χρόνια
απόψε δεν θα μ’ εύρετε στην έρμη μου γωνιά,
μαύρισε η δόλια μου ψυχή και στης καρδιάς τα κλώνια
φώλιασαν φίδια και ρουφούν το αίμα σταλιά – σταλιά.
Λόγια για την αγάπη μου απόψε δεν θα πούνε
ξεράθηκαν τα χείλη μου κι απόμειναν βουβά,
μον’ στεναγμούς και βογγητά όπου σταθώ σκορπούνε
γιατί η αγαπημένη μου μίσεψε μακριά.
Πήρε τη στράτα που κανείς το τέλος της δεν ξέρει
κι όπου δεν γύρισε ποτέ κανένας να μας πει,
ρωτώ τον ήλιο να μου πει και της αυγής τ’ αγέρι
μα δε μου λεν και κόβεται στα στήθια μου η πνοή.
Μ’ αν είναι αλήθεια αυτό που λεν σε σας πως ανεβαίνει
όταν χωρίζει απ’ το κορμί, αστέρια μου η ψυχή,
είναι η ψυχή της τρυφερή με χάρες προικισμένη
κι ολόλευκη σαν κρινανθός κι αμόλυντη κι αγνή.
Εσείς θα τη γνωρίσετε σ’ όλα σας τα ’χω πει,
χρόνια για κείνη σα μιλώ και σ’ όποιο σταματήσει,
στείλτε μου ένα σημάδι της να ’ρθω κι εγώ μια αυγή,
τότε που η καμπάνα πένθιμα για μένα θα χτυπήσει.
Ω, φεγγαράκι μου λαμπρό και φωτεινά μου αστέρια
μη μου κακιώνετε πονάει η δόλια μου ψυχή
νιώθω σχίζουν τα σπλάχνα μου κάμες, σπαθιά, μαχαίρια
κι απόψε η έρμη μου γωνιά θα μείνει μοναχή.
