Ένα στοιχείο που απασχολεί τους Έλληνες είναι αν έχουμε δόγμα εξωτερικής πολιτικής και τι στόχους μπορεί να έχει σήμερα η Ελλάδα;
Το ερώτημα αυτό είναι παλιό, αλλά είναι δύσκολο να απαντηθεί σε μια περίοδο που εντείνεται η πολιτική αντιπαράθεση, που είναι συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας.
Έχω την αίσθηση ότι στην εξωτερική πολιτική, η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει μια τυχοδιωκτική πολιτική και να έχει σταθερούς στόχους. Τα συγκροτημένα κράτη επεξεργάζονται και διατυπώνουν ένα επίσημο διακομματικό Δόγμα Εξωτερικής Πολιτικής.
Το δόγμα περιλαμβάνει τις “κόκκινες γραμμές” που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνονται φλύαρα και αυτάρεσκα και αναθεωρείται μόνον όταν μεσολαβούν κολοσσιαία γεγονότα.
Θυμίζω ότι μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Γερμανία άλλαξε το δόγμα της, αλλά και η Αμερική επέστρεψε στο δόγμα της παροχής αμυντικής ασφάλειας στην Ευρώπη.
Αυτά βέβαια συνέβησαν, και το ερώτημα είναι ποια εξωτερική πολιτική πρέπει να κάνει η Ελλάδα;
Είναι αλήθεια ότι ζούμε κολοσσιαίες στιγμές στην Ευρώπη, ενώ είναι αλήθεια επίσης ότι αισθανόμαστε μια πίεση από την Τουρκία του Ερντογάν.
Ο γραφών δεν είναι ειδικός δεν παίρνει αποφάσεις γι’ αυτό συνιστώ ευελιξία και συνεχή παρατήρηση των εξελίξεων. Το δόγμα όμως υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία.
