Πέρασαν επτά χρόνια από τότε που η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς έφερε στην επιφάνεια το δομημένο ομόλογο των 280 εκατ. ευρώ. Τον Μάρτιο του 2007 αυτό το γεγονός είχε θεωρηθεί ως το μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο ως τότε, για το οποίο είχαμε αναφερθεί διεξοδικώς με σχόλια “Το κρυφό ομόλογο” και “Απληστοι χρηματιστές και ανίδεες διοικήσεις”, την 21/3/2007 και 30/3/2007 αντιστοίχως στη στήλη “ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ” των “Χανιώτικων νέων”. Τα δομημένα ομόλογα είναι επενδυτικά προϊόντα με σύνθετα επί μέρους στοιχεία, που δυσχεραίνουν την κατανόηση της διαδρομής τους. Είχαν τότε εκδοθεί κι άλλα τέτοια δομημένα ομόλογα, οκτώ τον αριθμό, ύψους 1,8 δισ. ευρώ. Αυτό, όμως, των 180 εκατ. ευρώ, για το οποίο έγινε τόσος ντόρος, εκδόθηκε στις 22/2/2007 με 12ετή διάρκεια και ανάδοχο την J.P. Morgan.
Εκτοτε οι διαδρομές του ήσαν μεθοδευμένες και σκοτεινές, που μόνον εμπειρότατοι οικονομολόγοι μπορούσαν να τις διαλευκάνουν, για να δυνηθεί η Δικαιοσύνη να βγάλει άκρη. Εγινε αμοιβαίο κεφάλαιο, το πήρε Γερμανική Τράπεζα και το μεταπώλησε στην “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΑΧΕΠΥ”, η οποία το ’σπασε στα τέσσερα και το διέθεσε σε ισάριθμα Ασφαλιστικά Ταμεία υπερτιμημένο. Εδώ συνεχίζεται η “ιδιοφυής σύλληψη” της απάτης. Ενώ τα ομόλογα μετά την έκδοσή τους πωλούνται σε μειωμένες τιμές εν σχέσει με την ονομαστική τους αξία, τούτο μετά το σπάσιμό του και την αλλαγή του χαρακτήρα του πωλήθηκε στα Ταμεία, αν όχι υπερτιμημένο, τουλάχιστον στο άρτιο. Κατά συνέπειαν προέκυψε διαφορά μεταξύ αγοράς και πώλησης, η οποία πήγε στους… μεσάζοντες.
Βέβαια πίσω από τις αποφάσεις των Δ.Σ. των Ασφαλιστικών Ταμείων, για να επενδύσουν σ’ αυτό το αμοιβαίο κεφάλαιο, κρύβεται κάποια αόρατη κατευθυντήρια δύναμη, η οποία πάντοτε καταφέρνει να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα της. Να ληφθεί υπ’ όψιν ότι εκτός απ’ αυτή τη ζημιά, υπέστησαν τα ταμεία τη μεγαλύτερη χασούρα με το “κούρεμα” απ’ το P.S.I. του Βενιζέλου. Μετά, λοιπόν, επτά χρόνων δικαστικού αγώνα αποδείχθηκε ότι διοικητές ταμείων, πρόσωπα υπεράνω υποψίας, βρέθηκαν να είναι πρόσωπα πάσης υποψίας.
Οι δικαστές για να επιβάλουν ποινές φυλάκισης στους 13 από τους 14 κατηγορουμένους, που συμποσούνται σε 306 χρόνια, θα πει ότι δεν μπορεί να πήραν τέτοιες αποφάσεις, χωρίς να έχουν τεκμηριώσει ατράνταχτα ενοχοποιητικά στοιχεία. Οι φρουροί της “πολιτικής δουλοπρέπειας” έγιναν καταχραστές, σφετεριστές και τοκογλύφοι, προδότες κάποιας πολιτικής ιδεολογίας, για να κερδίσουν το ψωμί τους εντός του “Πρυτανείου”. Είναι η απόδειξη για τα όσα κακά συνέβαιναν στον δημόσιο βίο απ’ τα πρόσωπα, που αξιοκρατικά (!) επελέγοντο ως οι καλύτεροι με… προσωπικά κριτήρια. Και τώρα που γίνονται υποδείγματα προς αποφυγήν, τώρα που η Δικαιοσύνη επέπεσε ως πέλεκυς, κανείς απ’ τους κομματικούς ηγέτες δεν μιλάει για τις παλιανθρωπές και τις ρεμούλες τους. Ουδέποτε έγινε ανανέωση του πολιτικού, ούτε του δημόσιου βίου.
Επαναλαμβάνεται η ανακύκλωση του υλικού των κατεδαφίσεων. Οι Ελληνες πολίτες δεν διαπίστωσαν τη σήψη τώρα, που έφτασε το μαχαίρι της Δικαιοσύνης στο κόκκαλο. Το γνώριζαν, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα χωρίς την πολιτική βούληση. Εκείνοι που είχαν το πάνω χέρι έκρυβαν τη φαυλότητα και την ανηθικότητα των προσωπικών φίλων τους με περισπούδαστο καμουφλάζ. Υπάρχει ακόμα περιθώριο, από ανεύθυνη και αδιάφορη μάζα οι πολίτες ν’ αλλάξουμε ψυχολογία. Και οι ευσυνείδητοι δικαστές να κάνουν το θαύμα, την επανάστασή τους, να πάψει ο δημόσιος βίος στη χώρα μας να είναι νοσηρός. Η Δικαιοσύνη επιβάλλεται και οφείλει να είναι αδέκαστη, να εκτιμά με σοβαρότητα τη ζημιά που προκαλούν στο κοινωνικό σύνολο “οι λύκοι” και να ελέγχει εκείνους που τους έβαλαν για να φυλάνε τα πρόβατα.
