Επήγα στο καζίνο και έπαιξα όλα μου τα υπάρχοντα. Λεφτά, σπίτια, αυτοκίνητα. Και μετά που έμεινα ταπί, ήλθε ένας καλός άνθρωπος (τι καλός άνθρωπος…) και μου λέει: «Μη στεναχωριέσαι θα σας δώσουμε δάνειο με τόκο και υποθήκη».
Τι καλοί άνθρωποι!
Είχα κι εγώ έναν φίλο να πω τον καημό μου, ν’ ακουμπήσω στον ώμο του, να κλάψω, να παρηγορηθώ.
Πόσο σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι στην εποχή μας; Εκεί που αισθάνεσαι ότι τα χάνεις όλα, ένα πριγκιπόπουλο με μαγικό ραβδί έρχεται να σου χτυπήσει φιλικά την πλάτη, να σου πει: «έλα μην στεναχωριέσαι βρε, εμείς θα σε δανείσουμε για να συνεχίσεις να παίζεις για μέρες, για μήνες, για χρόνια»… Αυτά είναι ωραία πράγματα, προοδευτικά: Οχι σαν τους άλλους που δεν ανοίγουν την “κάνουλα” της χρηματοδότησης, να μπορούμε κι εμείς οι παίκτες να βρούμε την υγεία μας, να δούμε μια άσπρη μέρα, να ρεφάρουμε.
Κάποτε θα πάω σπίτι. Αν έχω πια σπίτι;
