Ο ανθρωπισμός μιας κοινωνίας συνταυτίζεται με τον ανθρωπισμό που επιδεικνύουν οι οργανωμένες δομές του κράτους. Γνωρίζω ότι στο Προσφυγικό – Μεταναστευτικό -μετά την κατακόρυφη αύξηση των ροών- η κυβέρνηση προσπαθεί να λύσει μια δύσκολη εξίσωση γιατί πρώτον αιφνιδιάστηκε και δεύτερον υπάρχει μερίδα των Ελλήνων πολιτών που αντιδρά.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Χίο, στην Κω, στα Γιαννιτσά, δείχνει ότι ο διάλογος με τις τοπικές κοινωνίες πρέπει να είναι ακατάπαυστος, να βρεθούν δικλείδες ασφαλείας εις τρόπον ώστε και η χώρα να προστατευθεί αλλά και η εντύπωση που θα σχηματίσει ο πολιτισμένος κόσμος για την Ελλάδα δεν θα είναι ότι κάνει μια “πολιτική Ορμπαν”. Κατ’ αρχάς να διευκρινίσω ότι θεωρώ ώριμη την απόφαση των δημάρχων της Κρήτης, να δεχτούν τη φιλοξενία προσφυγόπουλων σε οργανωμένες δομές με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση. Και ο νέος νόμος για το πολιτικό άσυλο, είναι ένα σοβαρό νομοθέτημα που πληροί προδιαγραφές. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα, αν δεν γίνει αντιληπτή από την κοινωνία η σημασία και το εύρος της μεταφοράς προσφύγων από τα ακριτικά νησιά. Εκεί πρέπει οι Ελληνες να “βάλουν πλάτη”.
Το ζήτημα είναι υπαρκτό, είναι σύνθετο, δεν μπορούμε να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Τι θα τους κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους κανένας δεν θέλει; Εδώ ξέρω -πέρα από τα λόγια του καφενέ- ότι είναι δύσκολη η απάντηση. Βλέπετε κατ’ αρχάς ότι με ευχολόγια δεν μπορούν να ανακοπούν οι ροές, ούτε να αλλάξει η δυναμική που αποκτούν τα γεγονότα με τη γείτονα Τουρκία. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας βάλει ο Τσαβούσογλου να τσακωθούμε μεταξύ μας. Το ζήτημα, όμως, παραμένει. Και θα παραμένει όσο δεν προχωρούν οι λύσεις.
