Δίνεις – παίρνεις. Έτσι είναι η ζωή. Ένα διαρκές αλισβερίσι. Έτσι, τόσο απλοϊκά. Έτσι το λέμε, το εννοούμε και το βιώνουμε.
Δίνουμε και προσδοκούμε να πάρουμε. Κι αν δεν πάρουμε απογοητευόμαστε και λέμε ο καλός καλό δεν έχει.
Απλοποιούμε και υποβαθμίζουμε τις μαγικές λέξεις.
Κι όμως αυτές οι λεξούλες δεν είναι ένα απλό αλισβερίσι που εμπεριέχει ιδιοτέλεια και προσδοκίες.
Έχουν αρχαία καταγωγή και κρύβουν μεγαλείο. Κωδικοποιημένο μεγαλείο.
Ας τις αποκωδικοποιήσουμε.
Για να δώσεις πρέπει να έχεις δύναμη του νου άρα και της ψυχής. Αυτό είναι το δούναι. Δούναι λοιπόν.
Κι όταν παίρνεις, χαίρεσαι τόσο πολύ που νιώθεις ότι σε διαπερνά μια ενέργεια· τόσο δυνατή σαν λάβα. Αυτό είναι το λαβείν.
Όποιος δίνει και λέει ότι δεν περιμένει να πάρει ψεύδεται.
Νομοτελειακά όταν δίνεις παίρνεις. Ό,τι δίνεις, σου επιστρέφεται στο πολλαπλάσιο.
Το δούναι δεν είναι απαραιτήτως υλικό, είναι και ηθικό όπως και το λαβείν. Μην προσδοκάς· άστο και θα ‘ρθει μόνο του το λαβείν σε ανύποπτη στιγμή αρκεί να το εκτιμήσεις. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα ‘ρθει άμεσα ή έμμεσα.
Όταν δίνεις φαγητό στον πεινασμένο, νερό στον διψασμένο, παρηγοριά στον πονεμένο, συντροφιά στον μοναχικό και βλέπεις να λαμπυρίζουν τα μάτια του, βλέπεις το τεράστιο χαμόγελό του, δεν χαίρεσαι; νιώθεις σίγουρα τη χαρά να σε διαπερνά.
[Γι’ αυτό οι Άγγλοι δανείστηκαν την αρχαιόπρεπη λάβα και την έκαναν λαβ (LOVE)].
Η αγάπη, όταν τη δίνεις και την παίρνεις είναι φλόγα, είναι λάβα που σε διαπερνά.
Δούναι και λαβείν.
Και η ζωή μας έχει νόημα και η ύπαρξή μας εγκυρότητα.
