Δράση, θέση και αντίθεση

Μας ανήκει ή δεν μας ανήκει το πεδίο δράσης στην καθημερινότητα. Θα μπορούσε να είναι ερώτημα, όμως δεν είναι. Πρόκειται μόνο για μονοσήμαντη απάντηση, για θέση ή αντίθεση, για να απαντήσουμε μονολεκτικά και τίποτε περισσότερο. Δίδουμε ή όχι το δικαίωμα στον εαυτό μας να υποστηρίζουμε με θέρμη όσα πιστεύουμε ή απλά δεν έχουμε άποψη για τα συμβαίνοντα. Τρόπον τινά είναι κάτι σαν άσπρο – μαύρο, με ποιου το μέρος τασσόμαστε, τι ακριβώς διεκδικούμε από αυτή την κοινωνία και κατ’ επέκταση από την ίδια τη ζωή.
Πολλά ερωτήματα δεν έχουν απάντηση, άλλα επιδέχονται τροποποιήσεις και άλλα δεν δίνουν καν τη δυνατότητα απάντησης. Υπάρχουν όμως -πέρα από τα ερωτήματα- και οι στάσεις ζωής. Στην συγκεκριμένη φραστική αντπαραβολή, το πεδίο όχι μόνο είναι ανοιχτό αλλά ενέχει τη δυνατότητα ενδελεχούς απάντησης, με τη μόνη διαφορά ότι η απάντηση θα πρέπει να είναι καταλυτική, αναδεικνύοντας την μία ή την άλλη μεριά.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το ζητούμενο είναι να μπορεί κανείς να εκφράζεται ελεύθερα και όχι να ασθμαίνει πίσω από τις εξελίξεις, μη μπορώντας να σφυρηλατήσει καινούργια οράματα γιατί το πεδίο είναι περιορισμένο. Ενας κόσμος που αξιώνει την εναποθήκευση των ιδεών στο χρονοντούλαπο και τη χρήση αποκλειστικά και μόνο στημένων φράσεων και κλισέ, στο όνομα της διαιώνισης της κυριαρχίας.
Είμαστε λοιπόν ή δεν είμαστε με τον τρόπο ζωής που μας σερβίρεται, με το μέρος ή όχι αυτών που τον υποστηρίζουν. Δεν θα πρέπει να ερωτάται απλά κανείς αλλά να του δίδεται η δυνατότητα να επεξεργαστεί κριτικά τη φραστική ρήση, να παράξει θέση ή αντίθεση, να μην περιορίζεται σε αοριστολογίες του «μεν και του δε», του «εφόσον και της προϋπόθεσης ότι…»
Με λίγα λόγια, θεμιτός είναι ο περιορισμός σε ρητή κατάφαση ή άρνηση, σε αποδοχή ή απόρριψη του προσφερόμενου εικονοκλαστικού βίου, σε συμβιβασμό ή όχι με το εν λόγω μοντέλο ζωής.
Μας ανήκει λοιπόν το πεδίο δράσης. Η καθημερινότητα η ίδια μας καλεί να πάρουμε θέση, αν είμαστε με αυτό τον τρόπο ζωής ή όχι, αν επιπροσθέτως έχουμε να προτείνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που ζούμε. Κοινώς, είμαστε αναγκασμένοι να πάρουμε θέση για το ποιο μοντέλο ζωής προτιμάμε και υποδεικνύουμε.
Το αν η θέση αυτή είναι αρεστή ή όχι στους ιθύνοντες, είναι αδιάφορο. Το αν η γνώμη μας ενοχλεί πολλούς επίσης. Στη ζωή αυτή που κάποιοι μας παρέχουν το ελάχιστο, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να πάρουμε ή μη θέση απέναντι σε αυτά που μας σερβίρονται καθημερινά. Εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει να απαντήσουν, να πάρουν θέση.
Η καθημερινότητα μάς ανήκει, η δράση το ίδιο. Το μόνο που δεν πρέπει να κάνουμε, είναι να ζητήσουμε συμβουλάτορες για την λήψη της τελικής απόφασης. Το δικαίωμα το παίρνουμε από μόνοι μας. Γιατί αφορά τη ζωή μας που τόσο είναι πολύτιμη.