Η ανάγκη να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της ενδοσχολικής βίας τα σχολεία μέσα από συγκεκριμένες δράσεις και πολιτικές επισημάνθηκε κατά τη δεύτερη ημέρα του συνεδρίου που ολοκληρώθηκε το Σάββατο στα Χανιά από την Εταιρεία Προστασίας Ανηλίκων. Η συμβουλευτική ψυχολόγος, MSc, συνεργάτης της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων Χανίων Ελένη Κατσιγαράκη, τόνισε κατά την ομιλία της ότι οι δράσεις αυτές περιλαμβάνουν τη δημιουργία συντονιστικής επιτροπής με τη συμμετοχή εκπροσώπων των εκπαιδευτικών, των μαθητών, των γονέων, ειδικών της τοπικής κοινότητας, με δέσμευση για την πρόληψη και αντιμετώπιση της ενδοσχολικής βίας. Παράλληλα στάθηκε ιδιαίτερα στην ανάγκη σχεδιασμού πολιτικής και οργάνωσης, παρεμβάσεων με βάση την ανάλυση των αναγκών του σχολείου, όπως η συλλογή στοιχείων, ο καθορισμός στόχων, ο εντοπισμός φορέων για τεχνογνωσία, η πρόβλεψη δυσκολιών καθώς και ο σχεδιασμός παρεμβάσεων σε όλα τα επίπεδα.
Στην ομιλία της, με θέμα “Εκφοβισμός και Ενδοσχολική Βία: Προς μία ολοκληρωμένη σχολική πολιτική ενάντια στο φαινόμενο”, η κα Κατσιγαράκη αναφέρθηκε επίσης και σε μέτρα σε επίπεδο τάξης, όπως «τακτικές συνελεύσεις για θέματα σχολικού εκφοβισμού και υποκίνηση γόνιμου διαλόγου, αναφορικά με το είδος της σχολικής κοινότητας. Δημιουργία διαδικασίας αναφοράς των περιστατικών – κουτί παραπόνων, ειδική φόρμα -χρήση μη τιμωρητικών μεθόδων διαχείρισης περιστατικών εκφοβισμού και σχολική διαμεσολάβηση, ενεργή εμπλοκή εκπαιδευτικών και γονέων, διάχυση της πολιτικής του σχολείου σε όλη την κοινότητα μέσω ιστοσελίδων, ραδιοφώνου, τηλεόρασης, συνεργασία με τοπικούς φορείς, κοινωνικές υπηρεσίες, αθλητικούς συλλόγους κ.ά.». Σε άλλο σημείο της ομιλίας της η κα Κατσιγαράκη τόνισε για τις ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις σε παιδιά θύματα ότι «τα παιδιά που γίνονται θύματα εκφοβισμού και βίας μπορεί να παρουσιάσουν έντονο άγχος και αισθήματα ανασφάλειας, να έχουν φοβίες, να παρουσιάζουν σχολική άρνηση, να απουσιάζουν συχνά από το σχολείο, να οδηγηθούν σε σχολική αποτυχία και να εμφανίσουν αδυναμία συγκέντρωσης, ψυχοσωματικά προβλήματα, όπως πονοκεφάλους, πόνους στην κοιλιά, διαταραχές ύπνου, ενούρηση, κατάθλιψη έως και αυτοκτονικό ιδεασμό».
H ίδια στην ομιλία της επίσης αναφέρθηκε στις μορφές εκφοβισμού, στα παιδιά θύματα και θύτες, στον εκφοβισμό ως πράξη παθογένειας, ενώ έδωσε και ορισμένες ενδείξεις που πιθανόν να υποδηλώσουν ότι ένα παιδί έχει πέσει θύμα βίας και εκφοβισμού στο σχολείο, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι «το παιδί έχει μειωμένη διάθεση ή άρνηση να πάει στο σχολείο με πρόσχημα κάποια αδιαθεσία, να έχει αδικαιολόγητες απουσίες, απροσδόκητη μαθησιακή πτώση, που αποτυπώνεται με βαθμούς που πέφτουν. Στα διαλείμματα περνά τον χρόνο του γύρω από τους εκπαιδευτικούς και τα γραφεία, καθυστερεί να πάει σχολείο ή αργεί να επιστρέψει σπίτι του, αρχίζει να αλλάζει διαδρομές που ακολουθούσε όταν πήγαινε σχολείο ή όταν επέστρεφε από το σχολείο στο σπίτι». «Τα παιδιά που εκφοβίζουν όσο και τα παιδιά που εκφοβίζονται είναι παιδιά – θύματα», υπογράμμισε χαρακτηριστικά στο τέλος της ομιλίας της η κα Κατσιγαράκη.
