Ο “ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ” συμμετείχαν με το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες στη συνέντευξη Τύπου τη Τρίτη 29 Απριλίου στην αίθουσα Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, με αφορμή την παρουσίαση της Εθνικής Αναφοράς για τη ρατσιστική βία στην Ελλάδα, η οποία εκπονήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος προώθησης της ανοχής στη διαφορετικότητα και πρόληψης της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα «Enough! / Αρκετά!». Σε μία περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που οδηγεί σε έξαρση των φαινομένων της ξενοφοβίας και του ρατσισμού οι ΓτΚ & το ΕΣΠ ένωσαν τις δυνάμεις τους υλοποιώντας το πρόγραμμα «Enough! / Αρκετά!».
Στο χρονικό διάστημα του ενός έτους υλοποίησης του έργου καταγράφηκαν δεκάδες θύματα ρατσιστικών επιθέσεων, η αποτρόπαια επίθεση στη Μανωλάδα και άλλα περιστατικά που δεν είδαν το φως της δημοσιότητας. Κατά την εκδήλωση παρουσιάστηκαν στοιχεία και οπτικοακουστικό υλικό σχετικά με την καταγραφή και την υποστήριξη των περιπτώσεων ρατσιστικής βίας, ενώ αντίτυπα της αναφοράς θα διανέμονται ελεύθερα προς ενημέρωσή σας. Ομιλητές της συνέντευξης: Άννα Μαΐλλη – πρόεδρος Δ.Σ. των Γιατρών του Κόσμου Λίλιαν Αργυροπούλου – Χρυσοχοΐδου – πρόεδρος Δ.Σ. του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες Κωστής Παπαϊωάννου – πρόεδρος Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Να τι λένε τα ξένα Μ.Μ.Ε. για τη χώρα του success story Πάνω από 3 εκατ. πολίτες έχουν αποκλειστεί, δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας και είναι θύματα της πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα…
En Grèce, 3 millions de personnes sont aujourd’hui totalement exclues du système de santé. Les plus démunis sont les premières victimes de ces politiques Σκέψεις… από μια εθελόντρια Δεν είν’ αργία. Είν’ απεργία. Για την Πρωτομαγιά τραγουδούσε ο συνθέτης του άσματος. Όχι πολύ μεγαλύτερος από εμάς. Καθισμένοι απέναντί του στο γρασίδι μπροστά στη σκάλα της σχολής, που την είχαμε κάνει αυτοσχέδια σκηνή, τον ακούγαμε να καταθέτει τα πιστεύω και τις ελπίδες του, τραγουδιστικά.
Τραγουδούσαμε και μεις μαζί του, παθιασμένα, γεμάτοι από οράματα και ιδέες που σίγουρα θα κάναμε πράξη μόλις βγαίναμε στον στίβο της ζωής. Ναι, σίγουρα. Θα βλέπατε εσείς όλοι οι παλιότεροι, πώς εμείς θα φτιάχναμε μια νέα Ελλάδα καλύτερη από αυτή που μας παραδίδατε. Και τελειώσαμε τη σχολή και βρεθήκαμε έξω στη ζωή. Βγήκαμε και παλέψαμε ο καθένας μας με τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του. Σήμερα συνταξιούχος πια, με 35ετή εργασιακό βίο πίσω μου, τον αναπολώ και σκέφτομαι. Πώς άρχισα, τι αντιμετώπισα, τι έμαθα και πώς κατέληξα. Όταν πήγα πρώτη φορά στη δουλειά δεν ήξερα τίποτα. Μόνο τις γνώσεις της σχολής κουβαλούσα, που στην πράξη πολύ απείχαν από την πραγματικότητα. Σιγά – σιγά άρχισα να μπαίνω μέσα στα πράγματα και να μαθαίνω.
Έμαθα για εργασιακά δικαιώματα και αντιλήφθηκα ότι πράγματα που για τη γενιά μου ήταν δεδομένα ήταν αποτέλεσμα μεγάλων αγώνων και αιματηρών συγκρούσεων. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Και συνειδητοποίησα και τη σημασία του στίχου του τραγουδιού της νιότης και των φοιτητικών μου χρόνων. Δεν είναι παροχή παθητική η σχόλη της ημέρας της Πρωτομαγιάς. Είναι πράξη ενεργητική. Στη γενιά μου όμως ήταν αυτονόητα ορισμένα πράγματα. Και κανείς δεν διανοείτο να τα πειράξει. Να τα πειράξει; Τι λέμε τώρα. Ούτε να τα ακουμπήσει έβαζε στο μυαλό του. Η Γενική Συλλογική Σύμβαση, ο ελάχιστος κατώτερος μισθός ήταν θεσμοθετημένα. Το ωράριο επίσης. Η ασφάλιση για την παροχή της εργασίας, η σύνταξη…
Και φθάνουμε στο σήμερα, στον καιρό των μνημονίων και όλα αυτά αλλάζουν. Τίποτα δεν μείνει πια όρθιο. Τίποτα δεν θεωρείται από τους κυβερνώντες μας ότι είναι αμετακίνητο υποχρεωτικά (ίσως μόνο η αποζημίωση βουλευτών και αυτοδιοικητικών). Σε όλα έχουν βάλει χέρι. Στις μέρες μας, οι αρμόδιοι κομπάζουν για την κοινωνική εργασία. Δηλ. τι; να έχει ένας νέος πάνω στα καλά του και στην ορμή της ζωής του, δουλειά κακοπληρωμένη για πέντε μήνες; Πού τον εξυπηρετεί, πού τον βοηθά, πού τέλος πάντων λύνει τα προβλήματα του βίου του αυτό το πεντάμηνο; Τι αυτογνωσία, τι αξιοπρέπεια και τι αυτοσεβασμό προσδίδει στον κάθε ένα από τους συμμετέχοντες;
Αλλά έχουμε φθάσει σε τέτοιον βαθμό κακομοιριάς που κι αυτό το ολίγιστο γίνεται πολύ που διαμοιράζεται και διεκδικείται με πάθος μεταξύ των νέων μας. Βέβαια, μπρος το ολότελα… καλή ναι κι η Παναγιώταινα, που λέει η κουβέντα. Η φιλενάδα από απέναντι, μού φωνάζει. – Για τι Πρωτομαγιές λες τώρα. Τίποτα δεν άφησαν όρθιο. Δεν μπορούμε να γιορτάζουμε για κάτι που εκ των πραγμάτων έχει ακυρωθεί. Πραγματικά όλα όσα ξέραμε, όλα όσα θεωρούσαμε αποτέλεσμα αγώνων έχουν διαγραφεί. Με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αλλάζει συλλήβδην όλη η εργασιακή πραγματικότητα. Τίποτα πια δεν είναι δεδομένο. Ούτε η δουλειά, ούτε η αμοιβή, ούτε οι όροι εργασίας.
Όλα τα τσαλαπάτησαν και τα εκμηδένισαν στο όνομα της κρίσης. Οπότε τι πρέπει να κάνουμε εμείς την αυριανή Πρωτομαγιά; (αλλά και την κάθε μέρα). Σαν τη φιλενάδα κι εγώ το βρίσκω υποκριτικό να γιορτάζουμε κάτι που έχει μείνει πια μόνο λόγια. Μα δεν πρέπει να καταθέτουμε τα όπλα. Δεν μπορούμε να προχωρούμε άπραγοι και να αφήνουμε πράγματα να γίνονται ερήμην μας. Δεν πρέπει. Και ποιός θα υπερασπιστεί καλύτερα τα συμφέροντά μας, αν όχι εμείς οι ίδιοι; Δέστε αυτές τις μέρες πόσο κινητοποιηθήκαμε για τα χημικά της Συρίας. Γιατί δεν κινητοποιούμαστε έτσι και για άλλα θέματα; Βρίσκουμε το διακύβευμα μικρότερης αξίας; Ή ότι ο αγώνας είναι μάταιος; Νομίζω ότι η ζωή διδάσκει ότι κάθε αγώνας έχει την σημασία του. Και τίποτα εν τέλει δεν είναι μάταιο. Κάποια στιγμή ακόμα κι αυτό που νομίζουμε χαμένο θα καρποφορήσει. Μπεμπ.
Α. ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΓτΚ)
Στις 22 Απριλίου επισκέφτηκαν το Παιδιατρικό τμήμα του Πολυϊατρείου των ΓτΚ στο Πέραμα οι παιδίατροι κ. Μαρκοΐζου & κ. Κρατημένου από τον Ελληνικό Ιατρικό Σύλλογο Νέας Υόρκης και προσέφεραν δωρεάν χορηγία 300 παιδικών εμβολίων. Τα στατιστικά ιατρείου από 22/4/2014 έως 25/4/2014 είναι:
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 4
ΑΛΒΑΝΙΑ 3
ΑΛΓΕΡΙΑ 1
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 17
ΕΛΛΑΔΑ 26
ΙΟΡΔΑΝΙΑ 1
ΜΑΡΟΚΟ 6
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 2
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 3
ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ 2
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 2
ΡΩΣΙΑ 1
ΣΕΝΕΓΑΛΗ 1
ΣΥΡΙΑ 8
ΣΥΝΟΛΟ 77
