(Για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης για τα θύματα των Τροχαίων Δυστυχημάτων)
Ήταν δε ήταν 30 χρονών ο Αντώνης…
Παλληκάρι όμορφο, ευγενικό, μοσχαναθρεμμένο.
Τέλειωσε το Λύκειο, μα δε κατάφερε να περάσει στη Σχολή που ήθελε και χωρίς να προβληματιστεί, ακολούθησε τη δουλειά του πατέρα του.
Τη δουλειά του ηλεκτρολόγου. Έχει ψωμί αυτή η δουλειά στις μέρες μας, γιατί όλο και κάποια επισκευή ή εγκατάσταση καινούρια, χρειάζεται την άμεση επέμβασή του.
Ο πατέρας ήταν καλός τεχνίτης και φρόντισε να μάθει στο μονάκριβό του τη τέχνη και τα μυστικά της δουλειάς του.
Ξεκίνησαν να δουλεύουν μαζί και ο Αντώνης, όχι μόνο δεν έφτασε τον πατέρα του,μα τον ξεπέρασε.
Είχε δουλειά όλες τις μέρες κι όλες τις εποχές.
Από τα χρήματα που έβγαζε, θέλησε να κάνει αληθινό και το όνειρο ,που είχε από παιδί…
Να αγοράσει μια μηχανή, μεγάλου κυβισμού.
Όταν την πρωτοπήγε στο σπίτι, η μάνα, ο πατέρας, ο παππούς, η γιαγιά του ευχήθηκαν καλοτάξιδη… μα δε χάρηκαν…
Αντίθετα… κόμπος δέθηκε η καρδιά τους…
-Να προσέχεις, παιδί μου, του είπε η μάνα του. Είναι όμορφη…μα επικίνδυνη…σα τη κοπέλα σου εκείνη…θυμάσαι…που τη θαύμαζαν όλοι…μα αυτή δε σε αγάπησε ποτέ…και σε πλήγωσε τόσο…
-Μάνα μου, αυτή είναι η μεγάλη μου αγάπη και νοιώθω ευτυχισμένος ,όταν τρέχουμε μαζί…Νομίζω, όλος ο κόσμος πως είναι δικός μας…
-Να προσέχεις, Αντώνη μου, του είπε η μάνα του και ‘κείνο το πρωινό της Τετάρτης, που έφευγε από το σπίτι…και ‘κείνη τον σταύρωνε καθώς έβγαινε από τη μεγάλη καγκελόπορτα. Με τη ματιά της τον ακολούθησε, ώσπου χάθηκε στη πρώτη στροφή του δρόμου…
Κι ο Αντώνης, πάτησε τα γκάζια και απογειώθηκε κυριολεκτικά με τη μεγάλη του αγάπη…
Ένα δυνατό σύριγμα, σαν ανεμοστρόβιλος ακούγονταν και ξαφνικά…ήρθε το τρομαχτικό μπαμ…
Ένα χτύπημα απότομο, μοιραίο, ακαριαίο…
Ο Αντώνης ,πετάχτηκε μακριά από τη μηχανή του κι εκείνη ,έφερε μερικές στροφές στην άσφαλτο και έμεινε ακίνητη και πληγωμένη βαριά, σαν και τον αναβάτη της…
Πέθανε ο Αντώνης εκεί του και τα όνειρα των γονιών του,που δε πρόλαβαν να τον δουν γαμπρό…
Ένα μεγάλο γιατί,πλανάται στο συννεφιαμένο ουρανό της Τετάρτης…
Ένα γιατί,που γυρεύει απαντήσεις…
-Φταίνε τα νιάτα,που αψηφούν τον κίνδυνο ;
-Φταίνε οι δρόμοι με τις κακοτεχνίες τους ;
-Φταίνε οι γονεις,που δε πρόλαβαν…;
-Φταίνε οι μηχανές,που τρέχουν ;
-Φταίνε όλοι,όσοι κυκλοφορούν απρόσεχτα στους δρόμους ;
-Φταίει η Πολιτεία,για την ελλιπή αστυνόμευση ;
Φταίνε…φταίνε…φταίει…
Αν δε βρεθεί,ποιός φταίει…κι αν δε γαλουχηθεί ο νέος να σκιάζεται τον κίνδυνο και ν’ αγαπά τη ζωή…θα κλάψει η μάνα του Αντώνη…του Γιώργου…του Στάθη…που η άσφαλτος ήταν πιό δυνατή από την αγκαλιά της και της στέρησε για πάντα το σπλάχνο της…
Και οι δρομοι θα γίνουν ατέλειωτοι ξενώνες σε εικονοστάσια,που θα μαρτυρούν το χαμό,τον άδικο χαμό της ζωής…
Κάποιος… κάποιοι ας κάνουν κάτι επιτέλους.
Δε βλέπουν πως η άσφαλτος άλλαξε χρώμα;
Βάφτηκε ΚΟΚΚΙΝΗ…
Μα το κόκκινο,ας γίνει το χρώμα της ζωής και του έρωτα και όχι του παντοτεινού αποχωρισμού…
ΤΕΛΕΙΟ!!!💎💥💥💥💎💝💞💖🌺🌻🌹🌻🌺
👏👍👏