…Δροσουλίτης…*

Μα, τι χορός είναι τούτος;
Ρωμαλέος πεντοζάλης πολέμου!
Αγωνιστές ωραίοι, παλιοί, σείουν πάλι το μαυρομάντηλο,
για την κόμη της Κρήτης…
Χορός του Ήλιου και του κεραυνού, λοιπόν.
Του Θανάτου, πα’ να πει…
Του “Φραγκοκάστελλου αιμάτου”!
Σεμνά σπένδει το Λιβυκό με τις μαρμαρυγές του, στη θωριά του Διγενή, του Αρχαγγέλου,
και του Νταλιάνη.
Και να ‘σου στο Αυγινό δρόσο, ένας καβαλάρης,
ο Μάης ο ίδιος!
Η καταματωμένη ομορφιά του ερυθριάζει
την ημέρα, το πέλαγο, τον χορό,
ως η πορφύρα όλων των οστράκων της Ερμιόνης!
Κι ο καβαλάρης κύλισε στη γης, κι άφησε σεμνά, τ’ όνομα, την αρματωσιά του και το αίμα του…
Όλοι οι ορχηστές της Λαμπροτοκεράς
αποθαύμασαν!
Το σημείο του Σταυρού, κι έσπευσαν
να κοινωνήσουν Αίματος του Τιμίου,
Κρητός Μαχητή!
– Μην το αγγίξει κανείς!!
Ακούγεται αυστηρός ο Δροσουλίτης.
Είναι για το χώμα της: Νήσος!
Μεταλάβωση και Κατάλυση,
μόνον η Λεβεντογέννα!
– Ούτε κι εγώ;
Φωνή υπερκόσμια, ουράνια ακούγεται·
κι ο Κρητικός Θεός, απευθύνεται
στον Καστροπολεμάρχη!
– Έλα, έλα, εδώ μαζί μου, εδώ που εγγράφονται τα πεπρωμένα της Εκατόμπολης!
Και σύννεφο πυκνό, μπρισίμιο
παίρνει τον πολεμιστή,
που ανέρχεται απολύτως αβαρής.
Σαν είδε το άλογό του τον λατρεμένο του αναβάτη ν’ απογειώνεται, χλιμίντρισε πονεμένο.
Μαγικά φτέρωσε, θαυμαστά πέταξε κι ακολούθησε την ανάληψή του.
Κάτωχρος ο Δροσουλίτης, χαϊδεύει
την ιδρωμένη χαίτη, χαμογελώντας αχνά…
Έτσι τους κράτησε ο χρόνος…
Και ο θρύλος ασφαλώς… Και ο θρύλος…
«Στο τέλος του Μάη, την ώρα π’ αρχίζει ν’ αχνοφέγγει μια σειρά από φιγούρες, που δεν ξεχωρίζουν αν είναι ανθρώπινες ή οχι, προχωρούν, σαν σε παρέλαση, από το μοναστήρι του Αϊ-Χαραλάμπη στο Φραγκοκάστελο. Ντυμένοι με μαύρα, άλλοι πεζοί, κι άλλοι καβαλάρηδες, είναι οι Δροσουλίτες.
Όταν τους πλησιάσει κανείς, φεύγουν και χάνονται προς την θάλασσα… Εκείνοι που τους βλέπουν -γιατί δεν τους βλέπουν όλοι- πιστεύουν ότι είναι οι ψυχές των σκοτωμένων, που θυσιάστηκαν μαζί με τον αρχηγό τους Χατζημιχάλη Νταλιάνη για την Ελευθερία, οι οποίοι ξαναγυρίζουν στο Φραγκοκάστελο κάθε επέτειο της σφαγής.
Ανατέλλοντας ο ήλιος, οι σκιές αυτές σιγά – σιγά, γίνονται δυσδιάκριτες και εξαφανίζονται εντελώς, μόλις πέσουν οι πρώτες ακτίνες. Το φαινόμενο διαρκεί περίπου 8 λεπτά».
Δ. Χατζηκωνσταντίνου
*Δροσουλίτης. Από την ποιητική Συλλογή της γράφουσας “Οινοχόος”. Κεφάλαιο “Παλίμψηστες Αναφορές. σελίδα 91.
1. Μπρίσιμιο: (Τουρκ. ibrisim) μεταξωτό.