…Σφιχτοπλεγμένα δάκτυλα, ίδιος βηματισμός… αυτή η Άνοιξή τους!
Ακούρευτες οι προσδοκίες τους!
Tα όνειρά τους ποιος το μπορεί ν’ αμφισβητήσει!
Ποιος είναι εκείνος που θ’ αμφισβητήσει την καθαρότητα που λάμπει μες στα μάτια τους σαν αλληλοκοιτάζονται, σαν ατενίζουν από ψηλά όλη τη θέα της ζωής που απλώνεται μπροστά τους;
…Όλο γελούν και “παίζουν” οι δυο ολόλαμπροι Απρίληδες, κι είναι ακόμη πρωί!
Λίγο πιο ’κει “έξω από το δικό τους κάδρο”, παράλληλος ένας άλλος κόσμος, αγουροξυπνημένος που ως το ’χει συνηθίσει, οδηγείται μονάχα από ένστικτο ο καθ’ εις στον πάγκο του! Παίρνω βιαστικά το βλέμμα μου από τούτο τον κόσμο!
Σήμερα τούτοι οι Απρίληδες μ’ “αρπάξαν απ’ το πέτο, μού κρυψαν(;) την… πεπατημένη!
Ή μήπως μου χαρίζουν -σαν παλιό σινεμά- όψεις μιας ζωής, φυσιολογικής ζωής που εξακολουθούμε να τη ζουμε αιώνες τώρα;
Συνεπαρμένος αφήνομαι… μια μικρή ανταρσία, αποτραβώ τον εαυτό μου από την… πραγματικότητα των ημερών!
Όχι σήμερα, δεν θα κοιτάξω μέσα μου το μαύρο που καταπλακώνει την ψυχή!
Υπάρχει κι η Άνοιξη, επιζητώ ανεπαίσθητα να κοιτώ τους Απρίληδες που “αιωρούνται” απέναντί μου, παρασυρμένοι πάνω στο σύννεφό τους, “αποκλεισμένοι” στον όμορφο κόσμο τους!
Ιδιότυπος αποκλεισμός ο αποκλεισμός τους, πέρα από την οποιαδήποτε επικαιρότητα απάνω σε τούτον τον πλανήτη!
Επιζητώ ανεπαίσθητα(;) να εστιάζω εκεί στον δικό τους κόσμο όπου δυο ψυχές βρίσκουν καταφύγιο, αφουγκραζόμενες τα ίδια κελεύσματα προερχόμενα από αυτό το πρώτο καρδιοκτύπι· ένας ο θεός έρωτας που κινεί με τ’ αόρατα νήματά του, καθοδηγεί όπου το φως, όπου η ωραιότητα!!!
Ας είναι… κι έτσι!
Τούτες οι λίγες στιγμές οξυγόνο και δύναμη πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ο Θεός!
