Μια νέα μελέτη περιγράφει τον σκοτεινό κόσμο που έγινε η Γη αμέσως μετά την σύγκρουση της με τον γιγάντιο αστεροειδή που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους. Η κρατούσα θεωρία για την μυστηριώδη εξαφάνιση των δεινοσαύρων αναφέρει ότι υπεύθυνος είναι ένας αστεροειδής με διάμετρο περίπου δέκα χλμ. που έπεσε πριν από 66 εκατ. έτη στην περιοχή της χερσονήσου Γιουκατάν στο Κόλπο του Μεξικού.
Οι επιπτώσεις αυτής της τρομερής σύγκρουσης ήταν, όπως αναφέρει σε σχετικό άρθρο η Ναυτεμπορική, πλανητικές με εκτόξευση στην ατμόσφαιρα κολοσσιαίων ποσοτήτων σκόνης και τέφρας, εκδήλωση τρομερής έντασης και έκτασης πυρκαγιών και δημιουργίας τελικά του αποκαλούμενου πυρηνικού χειμώνα ο οποίος εξόντωσε όχι μόνο τους δεινοσαύρους αλλά περίπου το 80% της ζωής στην Γη. Βέβαια η καταστροφή αυτή επέτρεψε στα θηλαστικά να ακμάσουν και να ανοίξει ο δρόμος για την εμφάνιση του ανθρώπου. Τα τελευταία χρόνια γίνονται συνεχώς μελέτες για να συνδεθεί το παζλ του τι ακριβώς συνέβη αμέσως μετά τη σύγκρουση.
Κάθε νέα μελέτη προσφέρει νέα κομμάτια σε αυτό το παζλ. Τους τελευταίους μήνες μάθαμε από που προήλθε ο αστεροειδής που προκάλεσε την καταστροφή (από τις εξωτερικές περιοχές της κύριας ζώνης αστεροειδών του ηλιακού συστήματος) και πώς ο τεράστιος διαστημικός βράχος έπεσε στη Γη προς το τέλος της άνοιξης ή τις αρχές του καλοκαιριού.
Ομάδα επιστημόνων της Ακαδημίας Επιστημών της Καλιφόρνια αναφέρει ότι μετά την πτώση του αστεροειδή ακολούθησε μια περίοδος δύο ετών όπου στη Γη επικράτησε απόλυτο σκοτάδι. Η τέφρα, ο καπνός και η σκόνη τόσο από την σύγκρουση όσο και από τις πυρκαγιές που ακολούθησαν δημιούργησαν σύμφωνα με τους ερευνητές ένα πυκνό πέπλο που σκέπασε τον ουρανό σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη για χρονικό διάστημα δύο ετών.
Το ηλιακό φως Ήλιου δεν μπορούσε να διαπεράσει αυτό το πέπλο και όπως είναι ευνόητο σε αυτές τις σκοτεινές και τοξικές συνθήκες η χλωρίδα ήταν πρακτικά αδύνατο να υπάρξει και η προσπάθεια επιβίωσης όποιων ζώων και οργανισμών είχαν επιζήσει είχε χαρακτηριστικά μιας άνισης μάχης. Μάλιστα οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ακόμη και όταν το πέπλο άρχισε να διαλύεται και το φως του Ήλιου επέστρεψε στην επιφάνεια της Γης οι συνθήκες που είχαν επικρατήσει δεν επέτρεψαν για πολλές δεκαετίες να λειτουργήσει ομαλά η διαδικασία της φωτοσύνθεσης και η ανάπτυξη χλωρίδας στον πλανήτη.
Παρόλα αυτά όπως είχε αποδειχτεί στο παρελθόν σε ανάλογα συμβάντα μαζικών εξαφανίσεων της ζωής έτσι και σε αυτή την περίπτωση η ζωή αποδείχτηκε πολύ επίμονη αλλά και ευρηματική και κατάφερε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και να ακμάσει ξανά δημιουργώντας νέα οικοσυστήματα και είδη χλωρίδας και πανίδας.
