Δυο φίλες

Για δυο κυρίες θα σας πω, φίλες αγαπημένες
λιγάκι διαφορετικές αλλα πολύ δεμένες.
Η μία των Βερσαλλιών, η άλλη από Κοζάνη
-αυτό δεν τις εμπόδισε να δέσουν μάνι-μάνι.
Τα σπίτια τους είναι κοντά, στον ίδιο δρόμο μένουν.
Στην εκκλησία, στον καφέ πάντα αγκαζέ πηγαίνουν.
Καλοντυμένες και οι δυο, με μοντελάκια η μία
με σκουλαρίκια και κολιέ η δεύτερη κυρία.
Μια μέρα εθεάθηκαν κοντά στην παραλία
στου Κουμ-Καπί τη θάλασσα και είχε νηνεμία.
Δεν άγγιζαν με δάχτυλα μύτη, μάτια και στόμα
μιλούσαν ακατάπαυστα χωρίς τελεία ή κόμμα.
Ήταν η μία μακριά δυο μέτρα από την άλλη
αργά πηγαίναν κι είχανε σκυμμένο το κεφάλι.
Πάνω-κάτω το δρόμο τους πέντε φορές βαδίσαν
με δίμετρη απόσταση που απ’ την αρχή κρατήσαν.
Σ’ ένα παγκάκι κάθησαν οι φίλες οι δεμένες
τις δύο άκρες πιάσανε με πλάτες γυρισμένες.
Μιλούσαν χαμογελαστά, μα δίχως τη ζωντάνια
που άλλες φορές ξεχείλιζε κι έφτανε στα ουράνια.
Σε λίγο σηκωθήκανε, πήραν το δρόμο πάλι,
για να επιστρέψουν σπίτι τους, μακριά η μια απ’ την άλλη.
Η μία ήτανε μπροστά, δυο μέτρα πίσω η άλλη
και καλό ύπνο ευχήθηκαν κουνώντας το κεφάλι.
Αρχίσανε να πλένονται στα σπίτια τους σαν μπήκαν
χέρια, παπούτσια, ρούχα τους όλα απολυμανθήκαν.
Κι αν αναρωτηθήκατε για όλη αυτή τη στάση
ένας ιός τη σκέψη τους την είχε αποσπάσει.
Ήταν ο κορωνοϊός που τις απορροφούσε
ήταν ο φόβος ο κακός που τις τρομοκρατούσε.
Κι όταν το βράδυ αφέθηκαν στου ύπνου την αγκάλη
στ’ όνειρο πήγαν αγκαζέ στην εκκλησία πάλι!