Δυο λόγια για τον Νοέμβρη

Πάει λοιπόν άλλη μια επέτειος. 46 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια λαμπρή σελίδα του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος, που συνδέεται όχι μόνο με την ιστορία αλλά και με τη νιότη, την επαναστατικότητα, τον ενθουσιασμό, τον έρωτα για την ελευθερία.
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα άμυαλα νιάτα και έχει πάει αυτός ο τόπος λίγο μπροστά. Αυτή η ενθουσιώδης γενιά του Νοέμβρη πήγε να ανταμώσει τις άλλες, εκείνη που όπλισε το αντάρτικο τουφέκι ενάντια στην ατρόμητη και αήττητη πολεμική γερμανική μηχανή και το κλέφτικο καριοφίλι απέναντι στα τούρκικα λεφούσια.
Ποιος τολμούσε αλήθεια να τα βάλει με τους Τούρκους το 1821, με τους Γερμανούς το 1941 και με τη χούντα το 1973; Κάτι άμυαλα παιδιά ήταν, κάτι αλήτες, που έβαλαν τα στήθια τους μπροστά χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες.   «Καὶ νωρὶς ἐβγήκανε καταμπροστὰ στὸν ἥλιο, μὲ πάνου ὡς κάτου ἀπλωμένη τὴν ἀφοβιὰ σὰν σημαία, οἱ νέοι μὲ τὰ πρησμένα πόδια ποὺ τους ἔλεγαν ἀλήτες», που λέει και ο ποιητής.
Όλα αυτά επίτηδες τα λέω στις 19 του Νοέμβρη και όχι στις 17. Γιατί η ιστορία είναι πάντα παρούσα, εμείς τη γράφουμε. Ο Νοέμβρης θα είναι ζωντανός όχι με τις επετειακές εκδηλώσεις, αλλά μέσα από τους σημερινούς αγώνες του λαού μας με πρωταγωνιστή τη νεολαία, για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία. Για να γίνουν πράξη τα συνθήματα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου, που έχουν γραφτεί με αίμα και είναι δραματικά επίκαιρα μέχρι και σήμερα.