Από τη Μεταπολίτευση µέχρι σήµερα οι συνεχείς εναλλαγές σε κυβερνητικά σχήµατα και κόµµατα, έχουν αποδείξει και φυσικά καταγράψει την αποτυχία στο να υπάρχει µια εξελικτική συνέχεια σε όλα όσα σχεδιάζονται σε βάθος χρόνου είτε αυτό αφορά σε µικρό βάθος είτε σε µεγάλο.
Είναι σαν να λέµε, πως ξεκινάει µία νοικοκυρά να βάλει κατσαρόλα για να φτιάξει φαγητό και πριν ολοκληρωθεί, τα µέλη της οικογένειας αποφασίζουν να κατέβει η κατσαρόλα από τη φωτιά και να αναλάβει κάποιος άλλος να φτιάξει φαγητό. Και µόλις ολοκληρωθεί και είναι έτοιµο το σερβίρισµα, τα µέλη πάλι της οικογένειας να αποφασίζουν να µπει άλλο φαγητό στη φωτιά και να συνεχίσουν την αναµονή για να καθίσουν στο τραπέζι ολόγυρα και να φάνε.
Κατάσταση δηλαδή υστερίας. Αφύσικα πράγµατα για µία κοινωνία που από το 1974 προσπαθεί να ανακτήσει κοινωνικές δυνάµεις, να ταξιδέψει µπροστά και να απολαύσει τα των κόπων της.
Το ερέθισµα δόθηκε από τα πήγαινε έλα των υποψηφίων για την Ευρωβουλή και των κοµµατικών κλιµακίων που καταφθάνουν στα Χανιά και όχι µόνο, για να “διαλαλήσουν την πραµάτεια τους”.
Αν και ως λαϊκίστικη θα µπορούσε να χαρακτηρίσει τη συγκεκριµένη έκφραση κάποιος, διαβεβαιώ πως δεν είναι. ∆ιότι στον λαϊκισµό δεν υπάρχει η απλή λογική, η οποία στη συγκεκριµένη περίπτωση είναι µία και αδιαµφισβήτητη. ∆ώστε χρόνο, δείξτε εµπιστοσύνη, επιτρέψτε στα αποτελέσµατα των προσπαθειών να δείξουν τις ρίζες τους και να συγκρατήσουν κλαδιά και φυλλωσιές.
∆εν προτείνω να µην εκφραστεί η όποια αντίδραση σε ό,τι ενοχλεί ή παραπέµπει σε λανθασµένους χειρισµούς. Αυτό που έχει όµως ανάγκη η πατρίδα µας, είναι να επιτρέψουµε στην Εµπιστοσύνη να κινηθεί µε άνεση.
Όταν δεν εµπιστευόµαστε ούτε την αναπνοή µας, στο τέλος δε θα µπορέσουµε εµείς οι ίδιοι να ζήσουµε. Και σε αυτό φταίνε όλοι εκείνοι που λένε “Καληµέρα” και µόλις τους απαντήσεις “Καληµέρα”, εισπράττεις το εκπληκτικό και συνάµα παρανοϊκό… “και που την είδες την καληµέρα”.
Σου λένε πως θα ψηφίσουν το τάδε κόµµα και τους βλέπεις στη συγκέντρωση ενός άλλου κόµµατος και σε φωτογραφίες µε υποψήφιους ενός τρίτου κόµµατος.
Με αυτά και µε εκείνα, µην περιµένετε µήτε να φάτε όλοι µαζί στο τραπέζι ως οικογένεια, µήτε να δείτε µια καλή µέρα, ούτε φυσικά να βρεθούν δίπλα σας άνθρωποι… της εµπιστοσύνης.
Ένας τόπος, µία κοινωνία, ένα µέλλον, για να ανθίσουν όλα αυτά χρειάζεται υποµονή, προσπάθεια, επιµέλεια, αγάπη και εµπιστοσύνη.
Άλλως, τη µια θα αλλάζουµε γλάστρα, την άλλη κοπρά, την άλλη λουλούδι και την άλλη λίπασµα. Και µια ζωή στα ίδια και στα ίδια.
