Ε-Αισοδοξία

ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΜΑΣΤΕ το άγχος και την ατελεύτητη αισιοδοξία μελών της κυβέρνησης για ένα κάποιο «αίσιο» τέλος των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Μόνο που κάθε φορά, στο τέλος, μας μένει μόνον η αισιοδοξία! Χωρίς αντίκρισμα αυτή, αλλά με την… ελπίδα να γίνει κάτι στο επόμενο Eurogroup!
ΕΤΣΙ: «Θα βγάλουμε τη χώρα από την κρίση, αυτό είναι σίγουρο», μας διαβεβαίωσαν για άλλη μια φορά, πάλι μέσω συνέντευξής του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ (11-6-17) ο υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης.
ΤΟ περίεργο είναι ότι αυτή η αισιοδοξία στηρίζεται σε υποθέσεις του τύπου ενός αόριστου κυβερνητικού σχεδίου -πότε άραγε θα συνταχθεί αυτό;- για «μια μεγάλη κινητοποίηση των παραγωγικών και αναπτυξιακών δυνάμεων και πόρων της χώρας». Εξάλλου, όπως μόνο ο ίδιος ο κ. υπουργός πιστεύει για τη διαπραγμάτευση, «μια συνολική λύση βρίσκεται σε πολύ ώριμο στάδιο»! (Ποια λύση και πότε «ωρίμασε» κιόλας;)
ΤΟ πώς εννοούν οι Συριζαίοι την «ωριμότητα» της διαπραγμάτευσης, το έχουμε νιώσει στο πετσί μας για τα καλά: κάθε φορά που «σκληραίνουν» τη στάση τους παραπέμποντας τη λύση στο απώτερο μέλλον για δήθεν καλύτερη συμφωνία, όλο και κάποιο νέο βαρύ φορολογικό μέτρο θα φορτωθούμε, όλο και τα πράγματα θα χειροτερεύσουν!
ΚΑΛΑ, δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι αυτό που προέχει για τη χώρα είναι η αλλαγή της ίδιας της χώρας και όχι της Ευρώπης; Ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε μεν να αλλάξουμε, αλλά για να αλλάξει η Ε.Ε. χρειάζονται «πολλά χέρια» και όχι μόνο τα δικά μας; Δηλαδή, να υπάρξει ένας ευρύτερος συνασπισμός με την ίδια επιδίωξη;
ΟΤΑΝ αλλάζεις το άτομο, αλλάζεις την οικογένεια. Αν αλλάξεις την οικογένεια, αλλάζεις την κοινωνία. Κι αν αλλάξεις την κοινωνία, αλλάζεις το κράτος. Ούτε ο Μελανσόν, ούτε ο Κόρμπιν ή οποισδήποτε άλλος (στους οποίους πόνταρε και έχασε ο κ. Τσίπρας), είναι σε θέση να αλλάξουν κάτι από μόνοι τους.
ΕΤΣΙ, αφού κάψαμε τη λέξη ελπίδα (που αλλαξοδρόμησε), ήλθε και η σειρά να κάψουμε και τη λέξη αισιοδοξία.