Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα ευρήµατα της έρευνας της ∆ιανέοσις σχετικά µε το τι πιστεύουν οι Έλληνες. Από αυτά µεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα όσα αναφέρονται στη σχέση µας µε τους θεσµούς και την εµπιστοσύνη µας σε αυτούς.
Το µεγαλύτερο βαθµό εµπιστοσύνης φαίνεται να τον συγκεντρώνει η οικογένεια και τον χαµηλότερο τον µοιράζονται οι µη κυβερνητικές οργανώσεις, τα πολιτικά κόµµατα, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα µέσα µαζικής ενηµέρωσης, τα οποία φαίνεται ότι συγκεντρώνουν λιγότερη εµπιστοσύνη ακόµη και από τα social media.
Ενδιαφέροντα αλλά όχι δυσεξήγητα είναι τα ευρήµατα θα µπορούσαµε να προσθέσουµε, αν λάβουµε υπόψη ότι τα τελευταία χρόνια οι θεσµοί έχουν κάνει ό,τι µπορούν για να µας απογοητεύσουν. ∆εν θα µιλήσουµε για τις διαχρονικές απογοητεύσεις από τις κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόµµατα. Θα µιλήσουµε για τις απογοητεύσεις από τη ∆ικαιοσύνη, την οποία οι µισοί σχεδόν πολίτες δεν εµπιστεύονται, τις ΜΚΟ (περιπτώσεις Κιβωτού, αλλά και Κουζίνας του άλλου) και φυσικά τα µέσα ενηµέρωσης.
Ως εκ τούτου η εσωστρέφεια και η επιστροφή στον πυρήνα της οικογένειες είναι εύκολα εξηγήσιµη. Η απογοήτευση µεταφράζεται σε έλλειψη εµπιστοσύνης και όλο και µεγαλύτερη αποξένωση από την πολιτική ζωή και όσα αφορούν στους πολλούς. Ειδικά δε στις νεότερες γενιές η στάση αυτή προβληµατίζει ακόµα περισσότερο.
