Mετά από μερικά χρόνια που έχω να γράψω και κάτι στην εφημερίδα, και διαβάζοντας καθημερινώς στα “Χ.Ν.” τα γραφόμενα παλαιών φίλων όπως οι κύριοι Κακατσάκης Ε., Πλυμάκης Αντ. και τόσοι άλλοι και κατόπιν παρακινήσεως και άλλων φίλων, αποφάσισα να θυμηθώ τα παλιά. Δεν μπορώ βέβαια εγώ, ούτε κατά διάνοια, να πλησιάσω αυτούς τους αγαπητούς και πολύ γνωστούς στην κοινωνία ανθρώπους, γενικώς.
Ομως έζησα και εγώ τις εποχές εκείνες που όποιος είχε στο χωριό 100 ελαιόδεντρα ή στον κάμπο 100 μανταρινιές ή πορτοκαλιές στα πορτοκαλοχώρια, λογαριαζόταν και ήταν νοικοκύρης.
Σήμερα, αυτά είναι περασμένα μεγαλεία. Χιλιάδες απ’ αυτά τα δέντρα έχουν εγκαταλειφθεί και έχουν ρημάξει. Τα ελαιόδεντρα είναι στα πρόθυρα.
Στην παιδική μου ηλικία, πριν αρκετές δεκαετίες -είμαι γεννηθείς του 1933- οι πλείστες μαζώχτρες ήταν Χανιώτισσες. Και ο τρόπος ελαιοσυλλογής πρωτόγονος. Ο ελαιόκαρπος μαζευόταν από χάμω, μέσα από τα χόρτα με σάπιες τις ελιές. Τι ποιότητας λάδι να παράγουν! Το άριστο ήταν 5 βαθμών, “Βάση πεντάρι” λεγόταν. Τώρα αυτό δεν το θέλει κανείς ούτε δωρεάν. Μα και ποια Ελληνίδα μαζεύει σήμερα ελιές αν της δοθεί και όλο το λάδι;
«Οι εποχές αλλάζουνε του ανθρώπου την πορεία ή οι άνθρωποι τις εποχές. Ιδού η απορία!»
Από βδομάδα και άλλα παλιά.
Ο Μπαρμπαγιάννης
