Με το βρώμικο χεράκι του απλωμένο κοιτώντας κατάματα όποιον περνούσε από μπροστά του με τα θολά ματάκια του, αυτό ήξερε και αυτό ασταμάτητα έλεγε «έχει πάρει ψωμί, ευρώ;»
H θολή του ματιά όμως έλεγε πάρα πολλά. Εκείνη η πονεμένη ματιά, μας μαρτυρούσε περίτρανα τα όσα μύρια βάσανα πέρασε και εξακολουθεί να περνάει το μικρό κείνο αγγελούδι, το ζητιανάκι. Καθισμένο στη γωνιά της λαϊκής, μαρτυρούσε τα όσα έχει βιώσει και ας βρισκότανε ακόμα σ’ αυτήν την τρυφερή ηλικία. Μαρτυρούσαν την πείνα, την εξαθλίωση, την ταπείνωση και τα μύρια άλλα δεινά που βιώνει. Πως να το παρηγορήσει κανείς εκείνο το αγγελούδι; Ποιά θα είναι εκείνα τα λόγια που πρέπει να πει κανείς αντικρίζοντας τέτοιες εικόνες, ώστε να φέρουν στα πικραμένα και στεγνά από την πείνα χειλάκια του ένα αχνό έστω χαμόγελο; Τέλος αποφασίζεις και δε λες τίποτα, απολύτως, γιατί ότι κι αν πεις δεν θα σε πιστέψει. Η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει κάθε μέρα δεν αφήνει περιθώρια να πιστέψει σε τίποτα πια. Έχει σιχαθεί τα λόγια τα μεγάλα που ακούονται κάθε μέρα, για δήθεν καλύτερες μέρες που θα έρθουν πολύ σύντομα. Κανέναν δεν πιστεύει πια, κανένα δεν θέλει ν’ ακούσει, κανέναν δεν εμπιστεύεται. Το μόνο που το ενδιαφέρει τώρα είναι το πως θα επιβιώσει και προς αυτήν την κατεύθυνση το οδηγεί το ένστικτό του και μόνο αυτό. Και αυτό το ένστικτο, εκείνο δεν το ξέρει βέβαια, είναι δώρο της μητέρας φύσης.
Θωρεί τα μύρια αγαθά γύρω του απλωμένα στους διάσπαρτους πάγκους της λαϊκής και πολλές φορές ξεσπάει σε κλάματα γιατί δεν έχει το δικαίωμα να απλώσει το τρεμάμενο χεράκι του να πάρει έστω και ένα μήλο να κορέσει κάπως την πείνα του. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον ηλικιωμένο συνταξιούχο, που με σκυμμένο το κεφάλι, κρυφά από τους άλλους, έχοντας στο πλάι του την επίσης ηλικιωμένη γυναικούλα του μετράνε με προσοχή τα λίγα χρήματά τους μην τυχόν κάνουν κάποιο λάθος και τους προσβάλει ο όποιος πωλητής. Εκείνος όμως κλαίει σιωπηλά και δεν κλαίει γιατί δεν του φτάνει η σύνταξη, κλαίει γιατί του καταρρακώνουν καθημερινά την αξιοπρέπεια του, τα «ξεφτέρια» που κυβερνούσαν και κυβερνούν ετούτο τον τόπο. Κλαίει γιατί καθημερινά υποβιβάζουν την νοημοσύνη του. Αλίμονο, το θράσος τους δεν περιγράφεται. Και εμείς οι υπόλοιποι τους κοιτάζουμε, αγαπητέ μου φίλε αναγνώστη, και διάφορα συναισθήματα πλημμυρίζουν τη ψυχή μας. Πολλοί ξεστομίζουμε πικρές λέξεις για τα ζητιανάκια, άλλοι δείχνουμε κάποια κατανόηση και τα κοιτάζουμε με στοργή, άλλοι τους προσφέρουμε κάποια βοήθεια και πολλοί περνούμε αδιάφοροι από μπροστά τους. Κι ερωτώ, γιατί να έχουν έρθει χιλιάδες παιδιά και χιλιάδες συνάνθρωποι μας σε αυτήν την κατάσταση; Η μητέρα φύση έχει μεριμνήσει για όλα τα ζωντανά της ώστε να ζουν με αυτά που παράγει η γη μας. Κι ερωτώ πάλι. Γιατί οι συνταξιούχοι να πληρώνουν πάντα αυτοί το μάρμαρο; Δουλέψαμε κύριοι, δεν σας χρωστάμε τίποτα. Αντίθετα εσείς μας οφείλετε πάρα πολλά. Δυστυχώς όμως η απληστία, δεν αφήνει τον άνθρωπο να δει την ωμή πραγματικότητα. Για τον απλούστατο λόγο έτσι που εξελίσσονται τα πράγματα βολεύει τους δυνατούς και του έχοντες και κατέχοντες. Ξέρουμε όμως να ξεστομίζουμε μεγάλα λόγια κι αυτό κάνουμε από όποια θέση κι αν βρισκόμαστε. Πρέπει λέμε, να μεριμνήσουμε για τους φτωχούς, πρέπει να σταματήσουμε τους όποιους πολέμους και να λάμψει επιτέλους ο ήλιος της ειρήνης, ενώ συγχρόνως οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι ενώ το αίμα αθώων παιδιών ρέει σαν ποταμός από τα σύγχρονα σύνεργα του πολέμου κ.ο.κ. Μεγάλα λόγια και κηρύγματα υπέρ της δικαιοσύνης και την δίκαιη κατανομή του πλούτου, άσχετο αν η πείνα θερίζει ανελέητη χιλιάδες συνανθρώπους μας και οι άστεγοι αγκομαχούν και τους παγώνει το κρύο πολύ περισσότερο την ψυχή από το σώμα τους. O νοών νοείτω.
*συγγραφέας, ποιητής,
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων λογοτεχνών
και μέλος της λογοτεχνικής παρέας Χανίων
