Ι. ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ η ουσία των πραγμάτων είναι το πώς βαφτίζεις τις παραχωρήσεις που κάνεις και πώς μεταλλάσσεις τις ήττες σου σε νίκες. Κι ακόμη πώς μεγιστοποιείς μεν τα μικρά κέρδη σου και εκμηδενίζεις τις αποτυχίες σου.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ γίνονται με ηχηρές γνωστές λέξεις! Ή, άλλες… που αναδεικνύεις!
ΑΥΤΟ ζούμε καθημερινά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσες προσπάθειες και να κάνει, με το να μας λέει “τέρμα” τα μνημόνια ή ότι “η ελπίδα” νίκησε, τον διαψεύδει η πραγματικότητα: τα πάντα γύρω μας είναι σαν πάντα, ξανά και ξανά τα ίδια… Αν όχι πιο ανασφαλή.
ΙΙ. ΟΤΑΝ είσαι χρεωμένος, όταν κλείνουν οι στρόφιγγες των δανειστών σου, είσαι πια υποχρεωμένος, για να επιβιώσεις ή να συμβιβαστείς όσο πιο έντιμα μπορείς ή να “αποδράσεις”. Με ό,τι συνεπάγεται το δεύτερο.
ΕΤΣΙ, ΧΑΝΟΥΜΕ την ουσία των πραγμάτων και πνιγόμαστε σε μια περιττή σημειολογία των λέξεων. Που κάθε μέρα αλλάζουν “ένδυμα”, όταν επιμένουμε σε δονκιχοτικές χίμαιρες και κομπορρημοσύνες.
ΕΧΕΙ σημασία, αν λέμε “θεσμοί” (institutions), τρόικα ή τρίο; Μνημόνιο ή “πρόγραμμα” κ.λπ.; Μήπως στην πραγματικότητα δεν θα έχουμε απέναντί μας τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια τεχνικά κλιμάκια, με τις ίδιες προθέσεις και απαιτήσεις; Οι άλλες διατυπώσεις και οι άλλοι χώροι των συναντήσεων θα αλλάξουν την κατάσταση; Μήπως, δεν υπογράφουμε “μεταρρυθμίσεις” που τις ονομάζουμε εμείς οι ίδιοι με άλλο όνομα;
ΙΙΙ. ΧΡΙΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ άλλες λέξεις οι ιθύνοντες, μάλλον σε αφελείς απευθύνονται. Ή, πιθανόν σε ανθρώπους με μειωμένη αντίληψη, που αγνοούν τη σημασία των λέξεων.
ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ οι πολιτικοί μας ότι εξουσιάζοντας τις λέξεις χειραγωγούν ή διαμορφώνουν “άλλη άποψη” στον λαό!
ΚΙ ΟΤΑΝ βέβαια ένα 70% του ελληνικού λαού επιμένει, ακόμη και με τις χειρότερες συνθήκες των μνημονίων την παραμονή στο ευρώ, το να επαγγέλλεσαι επιπλέον (ως απειλή εναντίον τίνος;) “δημοψήφισμα” ή πάλι “εκλογές” -σε περίπτωση, λέει, αποτυχίας των διαπραγματεύσεών σου με τους… θεσμούς- αυτό άραγε δεν θα γίνει μπούμερανγκ για την κυβέρνηση; Δεν θα είναι μια απόδειξη ανικανότητας και ομολογία αποτυχίας στον διπλωματικό τομέα;
ΚΑΝΕΙΣ δεν θα επιθυμούσε μια τέτοια καταστροφική εξέλιξη, όσο κι αν λέμε πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
