Της αγάπης τα λουλούδια
που τους ψέλνανε τραγούδια
της ειρήνης τα πουλιά,
της ειρήνης τα λουλούδια
που τρυγούσανε μ’ ασπούδα
της αγάπης τα φιλιά,
αν χαθούν από τη Γη μας,
η ευθύν’ είναι δική μας
για μια τέτοια συμφορά!
Στης ειρήνης τ’ άγια χέρια
που φωλιάζουν περιστέρια
μ’ Ουρανόπλαστα φτερά,
κάθε μέρα λιγοστεύουν,
κάθε μερα και πεθαίουν
στου Καιρού μας το “χιονιά”.
Έχουν χάσει πια τον ήλιο
τον παλιό καλό τους φίλο
κι έχουν μείνει μονάχά.
Χρόνια ψάχνουν να τον βρούνε
κει που σκλάβο τον κρατούνε
στα σκοτάδια τα μικρά.
Να τον βγάλουν τσ’ αλυσίδες
που μαραίνουν τις ελπίδες,
που πληγώνουν τα φτερά.
Κι όταν πια, -χαρά! – τις σπάσουν
τα τραγούδια τους θα φτάσουν
ως τον έβδομο Ουρανό!
Ολ’ η σφαίρα θα γιορτάσει
κι Όνειρα χρυσά θα πλάσει
για ένα μέλλον φωτεινό!
