Εχουν κι άλλες “αυταπάτες”;

«Κατηγορήστε μας για αυταπάτες, όχι για ψέματα» είπε πριν λίγες μέρες ο πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει το χάσμα μεταξύ των υποσχέσεων και των έργων της κυβέρνησης. Αυταπάτη ότι θα σκίσει τα μνημόνια, ότι θα διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, ότι οι Ευρωπαίοι θα αποδεχθούν τις θέσεις της κυβέρνησης, ότι θα μπορεί να ασκήσει απλόχερη οικονομική πολιτική με αυξήσεις μισθών και συντάξεων, ότι θα καταργήσει τον Εν.Φ.Ι.Α., ότι θα προστατεύσει τις εργασιακές σχέσεις και ότι δεν θα υπογράψει νέο μνημόνιο.
Και βέβαια χρησιμοποίησε πληθυντικό. Γιατί εκτός από τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του, πλήθος άλλων ανθρώπων με δημόσια παρουσία και επιρροή “παραπλανήθηκαν” και με τον δημόσιο λόγο τους, παραπλάνησαν τους ψηφοφόρους καλλιεργώντας τους “αυταπάτες”, που σήμερα πληρώνουν οι πολλοί. Ασφαλώς ο ηγέτης και οι περί αυτόν έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη.
Επιτρέπεται όμως ένας πρωθυπουργός να έχει αυταπάτες και μάλιστα όταν για όλα αυτά που σήμερα ονομάζει “αυταπάτες” τον είχαν προειδοποιήσει ότι δεν γίνονται και τα κατήγγειλε ως “κινδυνολογίες”; Γιατί η αυταπάτη ως πλάνη, παρανόηση, άρνηση της πραγματικότητας, ως αποτέλεσμα συναισθηματικής ανάγκης ή επιθυμίας που δεν λαμβάνει υπόψη της τον συσχετισμό δυνάμεων, συνήθως καταλήγει στην καταστροφή.
Σήμερα πρέπει να πουν ξεκάθαρα στους Ελληνες πόσες και ποιες “αυταπάτες” έχουν ακόμα. Και βέβαια, συνυπεύθυνοι είναι και οι άλλοι που σιγοντάρουν ή απέκρυψαν συνειδητά την αλήθεια. Ανεύθυνος δεν είναι κανένας ούτε για τις αυταπάτες ούτε για την ψήφο του.