Εχθροπάθεια

Στην Ελλάδα -μέσα την πίεση των γεγονότων- ξεχάσαμε ότι η πολιτική είναι μια προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων και κάποιοι πιστεύουν ότι η πολιτική είναι εργαλειοποίηση της εχθροπάθειας, η θυματοποίηση και η αναζήτηση εξωτερικού εχθρού. Δεν μπορώ να το στηρίξω το τυφλό αντεπιχείρημα τους, γιατί αισθάνονται ότι είναι περικυκλωμένοι από τις εμμονές και τις ψυχώσεις τους.
Όλα γίνονται καβγάς.
Ακόμα και τα πιο τραγικά γεγονότα -όπως ένα θανατηφόρο τροχαίο- ακόμα και οι πιο αποτρόπαιες ειδήσεις -όπως ο ομαδικός βιασμός μιας νεαρής κοπέλας- είναι μια παλαβούτσικη ευκαιρία για χοντρό καβγά, για παραληρηματικές ασυναρτησίες, για σχόλια μίσους.
Αυτό, όμως, δεν μπορεί να είναι δημόσιος διάλογος.
Δεν μπορεί επ’ ουδενί να αντικατοπτρίζει τη συλλoγικά βιωμένη συνείδηση, τη διάκριση για το τι είναι καλό και τι είναι κακό.
Έτσι «το καραβάνι τραβάει μέσα στη σκόνη δίχως να κοιτάει τη δική μας σκιά».
Είναι αυτή η σκιά της εχθροπάθειας που ακολουθεί τα γεγονότα που τα σημαδεύει, που τα ξεγυμνώνει από την ηθική τους.
Δεν ξέρω γιατί το κάνουν αυτό.
Ίσως κουράστηκαν να αγαπούν· ίσως τους κούρασε η λογική και τους πάει γάντι ο ζουρλομανδύας.