Εχθροπραξίες, αποσχίσεις & γεωπολιτικά συμφέροντα

Τα επικίνδυνα παιχνίδια στην Ουκρανία δίνουν και παίρνουν, ο δε ρόλος των διαμεσολαβητών φαίνεται πως δεν μπορεί να κατευνάσει τα αποσχιστικά κινήματα στην Ουκρανία και οι ρωσόφωνοι δηλώνουν πως θα αγωνιστούν μέχρι θανάτου.
Ο Πούτιν, από την άλλη, αφού εξασφάλισε την από κάθε άποψη μεγάλης στρατιωτικής σημασίας Κριμαία, κάνει ένα βήμα πίσω, αφήνοντας τους ρωσόφωνους στο έλεος του ουκρανικού στρατού, αφού πρώτα φρόντισε να τους εξοπλίσει και να τους ξεσηκώσει, η πάλαι ποτέ πάγια τακτική των δοξασμένων σταλινικών ηγεσιών. Με λίγα λόγια, μπροστά μας εκτυλίσσεται ένα ακόμη δράμα, αυτή την φορά πολύ κοντά στην καρδιά της Ευρώπης, σε μια σαφή προσπάθεια των Ρώσων να ανασυστήσουν την Σοβιετική Ενωση με άλλο όνομα. Η Δύση, βέβαια, που και αυτή δεν θα μπορούσε να αφήσει τα πράγματα να κυλήσουν προς όφελος των Ρώσων, μάλλον και αυτή με την σειρά της είναι ικανοποιημένη, αφού ο Πούτιν προς το παρόν υπαναχωρεί, οι αυτονομιστές που εξαρτώνται άμεσα από αυτόν φαντάζουν αποκομμένοι και όλα παραπέμπουν σε αποκλιμάκωση της κρίσης, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως η ειρήνη θα επικρατήσει και στο άμεσο μέλλον. Στρατιωτικά παιχνίδια λοιπόν στην Ουκρανία και περίπλοκες ανακατατάξεις στη γεωπολιτική σκακιέρα, πολύ απλά διότι ο κόσμος δεν θέλουν κάποιοι να ησυχάσει, από την στιγμή που τα εδαφικά συμφέροντα -που είναι αλυσίδα με τα οικονομικά- προέχουν και προηγούνται της όποιας τεχνητής ειρήνευσης. Θα το δείτε σύντομα, ζυγώνει η ώρα της κατάπαυσης του πυρός στην Ουκρανία, αφού οι Ρώσοι πήραν το φιλέτο της Κριμαίας και ότι θα γίνει στη συνέχεια εντός του ουκρανικού εδάφους, πολύ που θα τους ενδιαφέρει. Εκτός βέβαια και αν τα ρώσικα σχέδια πάνε ακόμη πιο μακριά και το ροκάνισμα των ανεξάρτητων Δημοκρατιών παραμένει ο βασικός στόχος. Προς το παρόν, πάντως, δεν φαίνεται να επικρατεί αυτό το σενάριο, με δεδομένη την πίεση των Αμερικανών, όχι με τις όποιες οικονομικές κυρώσεις αλλά με την διαφαινόμενη για τον Πούτιν απειλή το ΝΑΤΟ να φτάσει πολύ κοντά στα ρωσικά σύνορα. Επικίνδυνα, λοιπόν, τα παιχνίδια που παίζονται στην ευρύτερη περιοχή της Ουκρανίας, παιχνίδια που δεν έχουν να κάνουν μόνο με ναζιστές, ρωσόφωνους αυτονομιστές και αντιπαράθεση δεύτερου μετά -Γιανουκόβιτς γύρου, αλλά πολύ περισσότερο με τις περιοχές- φιλέτα για τους Ρώσους και την σαφώς υποκινούμενη από ένα σημείο και μετά κίνηση απόσχισης περιοχών της Ουκρανίας. Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους βέβαια έχουν παίξει τον ρόλο τους και δεν χρειάζεται να γίνει καν λόγος για πράκτορες της CIA ή του FBI. Tα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Πρώτα ξεκινά ο πόλεμος CIA – FSB και άλλων μυστικών υπηρεσιών και μετά οι πολίτες αναλαμβάνουν δράση, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πάράλληλα πως όλα είναι υποκινούμενα και προμελετημένα, μιας και ο αστάθμητος παράγοντας είναι πάντα ο εξεγερμένος λαός. Το ίδιο έγινε και στην ουκρανική εξέγερση, το ίδιο γίνεται τώρα με τα αυτονομιστικά κινήματα των ρωσόφωνων. Αυτό που ενδιαφέρει πάντως είναι ποιο θα είναι το όφελος από την παρατεταμένη χρήση βίας εντός της Ουκρανίας στο μέλλον, όταν ήδη παρά την όποια διαφαινόμενη κατάπαυση του πυρός, τα εθνικιστικά μίση έχουν ήδη ξεσπάσει και η αναταραχή θα είναι παρατεταμένη, σε αντιδιαστολή με την όποια προσωρινή εκεχειρία. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη λοιπόν με ένα μεγάλο πρόβλημα, μία κατάσταση που αν μη τι άλλο δε βολεύει κανέναν αν από ένα σημείο και μετά ξεφύγει από τον έλεγχο. Και αυτού του είδους η κατάσταση δεν βοηθά ουδαμώς το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μιας και διαφαίνεται καθαρά ότι η Ρωσία οδεύει προς ανασύσταση της αλλοτινής της αυτοκρατορίας. Ανασύσταση της αυτοκρατορίας αυτής βέβαια που σημαίνει νέους μπελάδες και νέες ανακατατάξεις στα γεωπολιτικά συμφέροντα των ενδιαφερόμενων χωρών. Ο Πούτιν είχε δείξει τις προθέσεις του από παλιά, τη στάση του στο Τσετσενικό και την άμεση αντίδρασή του σε κάθε κίνηση εντός της ρώσικης επικράτειας. Στη Γεωργία πριν από λίγα χρόνια, οι προθέσεις αυτές είχαν γίνει γνωστές με το πλέον σαφή τρόπο, με την δικαιολογία και πάλι της προστασίας του ρωσόφωνου πληθυσμού αλλά και το κλασσικό από εποχής Στάλιν επιχείρημα «περί πρακτόρων της Δύσης», στ’ όνομα των οποίων έγιναν οι μεγαλύτερες εκκαθαρίσεις όλων των εποχών από δεξιά και αριστερά των σταλινικών. Τα ιστορικά διδάγματα λοιπόν είναι πολλά το ίδιο όπως και οι φοβερές εμπειρίες των λαών, που προέκυψαν μέσα από τον κάθε λογής ολοκληρωτισμό. Και το κακό είναι ότι τα θανάσιμα αυτά παιχνίδια συνεχίζονται, το ίδιο όπως και η κατάστρωση σχεδίων για μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και πολλών επίδοξων κυρίαρχων. Ας όψονται όλοι όσοι ανανεώνουν τις μιλιταριστικές τους επιδιώξεις, ποντάροντας στην αδυναμία του κόσμου μπροστά στους οργανωμένους στρατούς εξυπηρέτησης οικονομικών συμφερόντων. Αλλά πάνω απ όλα όλοι αυτοί που έκαναν τον κόσμο να αδιαφορεί μπροστά στις εικόνες των κάθε λογής εχθροπραξιών και μαζικών σφαγών.