«Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ ακούσει τη μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω απ’ το πηγάδι;». Η γιορτή της θεάς γης, της μάνας γης, μεθαύριο 22 Απριλίου. Τι καλύτερο απ’ το να θυμηθούμε, λοιπόν, εν είδει αφιερώματος, στις σημερινές εύφημες μνείες, ένα μικρό απόσπασμα απ’ τη συγκλονιστική απάντηση που έδωσε ο Ινδιάνος αρχηγός των Σιάτλ, το 1830, στον εκπρόσωπο των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν η κυβέρνησή τους αποφάσισε να μετακινήσει βίαια προς τα δυτικά 60.000 συμπατριώτες τους, που έμεναν στον Μισισιπή! Και για να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι μιας νυσταλέας συνείδησης. Πάμε… «Πώς μπορείτε ν’ αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα, ούτε του φέγγους του νερού. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αδέλφια μας. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τον δικό μας τρόπο ζωής. Η γη δεν είναι αδελφός του, αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει τον δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του, χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη απ’ τα παιδιά της χωρίς να την πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Μεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα, που μπορεί κανείς να αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες. Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ’ αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί να ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων ή το φτερούγισμα ενός εντόμου. Αλλά ίσως να είναι έτσι, επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα. Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ’ αφτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ ακούσει τη μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;»… (Πηγή www.news247.gr). Επιμύθιο: Και στραβό βρήκαμε τον γιαλό και στραβά αρμενίζουμε. Λευκοί γαρ, εμείς που κάνουμε το κουμάντο. Κάθε μέρα, είναι ώρα, ωστόσο, για ν’ αλλάξουμε ρότα.
Αγάπησε πολύ το φως
Εμετρήθη, όταν χρειάστηκε, και το μπόι του βρέθηκε πολύ πιο ψηλό απ’ το ύψος των περιστάσεων. Ιδιον του ήρωος, μια δεδομένη χρονική στιγμή να στέκεται όρθιος στο διάσελο της ιστορίας, ανεμίζοντας, με λίγους ακόμα, για λογαριασμό των πολλών, τη σημαία της ευθύνης. Ο συμπολίτης μας Γιάννης Μ. Κλωνιζάκης (περί αυτού ο λόγος), ωστόσο, που έφυγε τις προάλλες χτυπημένος απ’ την κακιά αρρώστια στα 74 του χρόνια για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, δεν ήταν ο αγωνιστής της μίας στιγμής, ο ήρωας της όποιας συγκυρίας. «Στο μετερίζι τσ’ ανθρωπιάς και στση τιμής το χρέος εκειά ’στεκε πάντα ορθός κι ας ήταν τελευταίος». Η γνωστή μαντινάδα σε παράφραση, όπως μου ’ρθε στον νου όταν έμαθα, μετά το τέλος της παρουσίασης του βιβλίου του Γιώργου Κοκκινάκου “Οταν αχνίζουν τα πηγάδια”, το προαναμενόμενο τέλος της άνισης μάχης που έδινε, σαν άλλος Διγενής στα μαρμαρένια αλώνια με τον Χάροντα. Τη σημείωσα για λογαριασμό του στο μπλοκάκι μου (πάντα του άρεσε να με πειράζει όταν με έβλεπε στις εκδηλώσεις να το χρησιμοποιώ, θυμήθηκα). Μια ζωή όρθιος στο μετερίζι τσ’ ανθρωπιάς και στση τιμής το χρέος ο Κλωνίζος, που δεν διανοήθηκε ποτέ να επαναπαυθεί στις αντιστασιακές του δάφνες, εξαργυρώνοντας τους αγώνες του για τη Δημοκρατία, αλλά επέμενε μέχρι τέλους, όπου η ψήφος του λαού τον έταξε, αλλά και στην καθημερινότητά του, σε αξίες κι όχι σε αξιώματα. «Η ζωή σου υπήρξε φως και αίμα. Φως το όραμα, το ήθος και οι αγώνες. Η παρουσία σου στα κοινά, η οικογένεια και το παράδειγμά σου. Αίμα τα βασανιστήρια και οι φυλακές. Οι δοκιμασίες της υγείας, οι πικρίες και η αγωνία. Αλλά φεύγεις δικαιωμένος. Σήμερα σε κατευοδώνει με τιμή η Κρήτη και σε υποδέχεται η απάνω Κρήτη των αγωνιστών της Ελευθερίας». Τα που είπε, μεταξύ των άλλων, ο πρώην δήμαρχος Σητείας Νίκος Πετράκης, αποχαιρετώντας τον στον Αγιο Νικόλαο του Μεϊντανιού, όπου εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία. Να κλείσω όμως με κάποιους στίχους ενός απ’ τα ποιήματα που έγραψε ο Αλέκος Παναγούλης, που μαζί σχεδίασαν την απόπειρα εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου: «Αγάπησα το φως πολύ/ έτσι κατώρθωσα ένα κερί ν’ ανάψω/ και το θαμπό το λιγοστό του φως/ το κέρναγα».
η ημιμαθεια ειναι χειροτερη από την αμαθεια – αυτομαστιγωθείτε !
ελεος με το ρατσιστικο παραληρημα εναντιον του λευκου που για ολα φταιει αυτός ενω δεν φταει η παιδεια ή η βρωμερη θρησκεια του που λεει “καταυσατε τα αλση ” εντολη του Γιαχβε των χριστιανων !