(μέρος 2ο)
Το περάσαμε, το περνάμε και αυτό, έρχεται το άλλο, τα άλλα…
Είμαι ένας ηλικιωμένος, ίσως, στόχος του εχθρικού κορωνοϊού, που βλέποντας τα συμβάντα, έχω προβληματιστεί όσο ποτέ άλλοτε. Αυτό που κάνω και μένω μόνο στο σπίτι χωρίς να κάνω τίποτε άλλο, παρ’ ότι συνεχώς σκέπτομαι, διαταράσσομαι… Η διαταραχή δεν με βοηθά να ενεργώ επιθετικά προς τον εχθρό κορωνοϊό. Αποφασίζω να τον νικήσω όταν τολμήσει να με πλησιάσει. Αισιοδοξώ, ελπίζω στο επιστημονικό μυαλό των ειδικών, ελπίζω στην κοινωνία των ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Θέλω να μείνω άνθρωπος πάνω απ’ όλα για τον συνάνθρωπό μου, για τη συνέχεια της ζωής των ανθρώπων. Να γεμίζουμε από συναισθήματα ανθρωπιάς, να γινόμαστε πολλοί αυτοί που πεισματώνουμε να τον νικήσουμε.
Μ’ αυτά που αναφέρω, θέλω να μεταδώσω αυτά που οραματίζομαι. Αυτά που οραματίζομαι είναι η ενθάρρυνση για εξουδετέρωση κάθε φοβίας. Η φοβία δεν βοηθά για νίκες σε ύπουλους, αόρατους εχθρούς.
Πιστεύω στη δύναμη της συλλογικότητας. Τα σύμβολα της ειρήνης, τα καλέσματα της επιστήμης, οι αναζητήσεις των πολιτικών σχεδιασμών, εάν σωστά τα ερμηνεύουμε και τα διαχειριζόμαστε, τα πλουτίζουμε σε γνώσεις και σε επιλογές συμπεριφορών. Στη διαδρομή μας αυτή πεισματώνουμε συνάδελφοι συνταξιούχοι, που μας έχουν εντάξει στις ευάλωτες κατηγορίες επίσκεψης του ύπουλου αυτού εχθρού. Οι εμπειρίες που έχουμε από τη δύσβατη πορεία της ζωής μας, καλώς αξιοποιούμενες, μπορούν να μας φωτίζουν στις εδώ και πέρα επιλογές της ζωής μας. Επειδή επήρα φόρα στο ξεδίπλωμα των συναισθημάτων, κάπου εδώ σταματάω όχι γιατί δεν εμπνέομαι συνέχειες, αλλά γιατί πρέπει να σταματήσω για να μη χτυπήσω και αρρωστήσω πάνω απ’ όλα νοητικά. Αυτά, γιατί νους υγιής μάς χρειάζεται.
Αυτά, απλά, κατανοητά από ένα ανήσυχο συνταξιούχο παππού.
