Εδώ ήρθαμε!

✓ «Déjà Vu» που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Ποιους μύθους και ψευδαισθήσεις καλλιέργησαν οι ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛίτες, τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά;
Μας τους υπενθυμίζει η αντιπολίτευση (ΝΔ), με μεγάλη δόση χαιρεκακίας. Λένε οι Νεοδημοκράτες:
– Είπαν οι ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ πως θα ακύρωναν τα προηγούμενα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο! Σήμερα προτείνουν στο λαό νέο μνημόνιο που η ΝΔ χαρακτηρίζει ως «το πιο επώδυνο» από τα προηγούμενα.
– Υποστήριζαν ότι μέσω της ανακεφαλαιοποίησης, χαρίζονται χρήματα στους τραπεζίτες. Σήμερα αντιλαμβάνονται ότι η ανακεφαλαιοποίηση είναι αναγκαία για να διασφαλιστεί η συστημική ευστάθεια των τραπεζών.
– Υποστήριζαν ότι το χρέος είναι επονείδιστο και πρέπει να «κουρευτεί». Σήμερα δεσμεύονται ότι η χώρα θα αποπληρώνει πλήρως και έγκαιρα τις δανειακές της υποχρεώσεις. Επιπλέον  -η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ- δεσμεύεται ότι δεν θα γίνει «κούρεμα» της ονομαστικής αξίας του χρέους.
– Υποστήριζαν ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι πλήρες και κοστολογημένο, με παροχές ύψους 11 δισ. ευρώ, ενώ τώρα εισηγούνται μέτρα λιτότητας μόνο για τα πρώτα δύο χρόνια ύψους 8 δισ. ευρώ!
– Υποστήριζαν ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη πρόσθετης χρηματοδότησης και «σήμερα “θριαμβολογούν” για τη σύναψη ενός νέου δανείου και μάλιστα ύψους 86 δισ. ευρώ».
– Υποστήριζαν ότι θα «γκρεμίσουν» τις εργαλειοθήκες του Ο.Ο.Σ.Α. και σήμερα δεσμεύονται να τις ολοκληρώσουν και να «χτίσουν» κι άλλες κ.λπ.
Αλλο, λοιπόν, το αντιπολιτεύεσθαι και άλλο το κυβερνάν. Το πρώτο εκφράζει ευχολόγια, λαϊκισμό και εύκολη κριτική, ενώ το δεύτερο είναι η αντιμετώπιση της σκληρής καθημερινής πραγματικότητας.
Στην πολιτική δεν είναι ντροπή να αναιρείς αυτά που υποσχέθηκες. Εξάλλου «οι υποσχέσεις που δίνονται αφορούν αυτούς και μόνον αυτούς που τις δίνουν!» Όχι τους πολίτες!
Ετσι, από υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων της νέας –για «πρώτη φορά»- «αριστερής» συγκυβέρνησης και κυρίως από άκριτη υποτίμηση των «αντιπάλων», μπαίνουμε σε ένα νέο κυκεώνα ύφεσης, με ελάχιστα πρωτογενή πλεονάσματα και τεράστια ελλείμματα, με αύξηση της πραγματικής ανεργίας, με ένα τραπεζικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης και με αβάσταχτη φορολογία κ.λπ.
Αλλο, λοιπόν, να υπόσχεσαι το ανέφικτο όσο είσαι στα έδρανα της αντιπολίτευσης και άλλο να αναγκάζεσαι να πράττεις το εφικτό για να επιβιώσεις. Κάτι που θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να είχε πράξει πολύ νωρίτερα αποφεύγοντας λεονταρισμούς, επικίνδυνες προκλήσεις και  «διδασκαλίες αφ’ υψηλού» σε μια εκ προοιμίου «εχθρική» Ε.Ε.