Ο χρόνος τρέχει. Πιέζει. Σε ξεπερνά με κάθε στιγμή που κυλά. Η κατάλληλη ώρα είναι τώρα. Βιάσου! Τρέξε! Μην χάνεις τον καιρό σου. Μην χάνεις την ευκαιρία σου. Μίλα! Δράσε! Τώρα είναι η στιγμή σου και αν δεν την εκμεταλλευτείς, πάει πέρασε. Η πιο μεγάλη ώρα, η μόνη ώρα, είναι τώρα. Εδώ και τώρα!
Να όπως, για παράδειγμα, όταν θέλουμε να πάρουμε τηλέφωνο έναν φίλο καρδιακό, αλλά διαρκώς το αναβάλλουμε και έπειτα οι βδομάδες γίνονται μήνες και οι μήνες χρόνια και τότε το πράγμα φαντάζει πλέον άτοπο. Ή όταν κάποιος μας πει κάτι ευφυές, βαθυστόχαστο ή και αστείο μαζί και εμείς θα θέλαμε να του απαντήσουμε εξίσου εύστοχα και ευφάνταστα, αλλά το μυαλό μας μας προδίδει και δεν μπορούμε να σκεφτούμε παρά μόνο κοινοτυπίες. Μέρες αργότερα σίγουρα θα μας έρθει η «σωστή» απάντηση, αλλά τότε θα είναι πια αργά. Ή ένα όνειρο νεανικό που δεν πραγματώθηκε στον καιρό του και τώρα βεβαίως έχει παρέλθει η ώρα του. Ή και ακόμα, όταν συμβεί μια αδικία και εμείς σωπάσουμε, διατηρούμε άραγε το «δικαίωμα» να φωνάξουμε εκ των υστέρων, ας πούμε, χρόνια μετά;
Αλήθεια, σε μια εποχή του «εδώ και τώρα», της ευκαιρίας που πρέπει να αδραχθεί, αλλιώς θα παραγραφεί για πάντα, τι θέση, τι νόημα, τι αξία μπορεί να έχει το «κατόπιν εορτής»;
Και όμως! Στάσου για μια στιγμή. Θυμήσου! Η ανθρώπινη ψυχή είναι ευάλωτη, δεν είναι πάντα ετοιμοπόλεμη. Εξωγενείς και εσωγενείς παράγοντες ανελέητοι, διαρκώς της βάζουν εμπόδια. Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο βια-στικοί, τόσο απόλυτοι, τόσο αμείλικτοι. Ας επιτρέψουμε μερικές φορές στους άλλους, αλλά και πρωτίστως στους ίδιους μας τους εαυτούς να «πάρουμε» τον χρόνο μας και ν’ αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι πότε είναι ο κατάλληλος καιρός, η κατάλληλη στιγμή για τον καθένα μας…
