Παιδί ’μαι ’κείνης της γενιάς, π’ έγινε τ’ όνειρο φονιάς… Ζωές επήρε πριν ανθίσουν, π’ είχαν το θάρρος να μιλήσουν
Σώπα, μην κλαις, αλλού να πας, αν τη ζωή σου αγαπάς Μ’ αν αγαπάς τη λευτεριά σου, φώναζε δυνατά και βιάσου.
Ο χρόνος δε σε περιμένει κι απ’ έξω ’κεί …οι καταραμένοι θα τη φιμώσουν τη φωνή σου, μα να ’ναι η Παναγιά μαζί σου
Φώναξε… ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, μέσ’ στο κλουβί νοιώσε θηρίο Μην υποκύψεις, μη δειλιάσεις, την ιστορία σου θα γράψεις, που πάντα μ’ αίμα είναι γραμμένη, γι’ αυτό και άσβηστ’ απομένει Τώρα σειρά ήρθε δική σου, αέρα να ’βρει το παιδί σου –
Αέρα λεύτερο, οξυγόνο με τη ζωή μου τα πληρώνω
Μα το κορμί δε θα λυγίσω κι αφέντη δε θα προσκυνήσω – Τώρα το τανκ σπάει την πόρτα… Για τους νεκρούς αν θέλεις, ρώτα… Αυτή η θυσία μην πάει χαμένη… Μια δόλια μάνα περιμένει…
