Είναι γεγονός ότι όσοι έζησαν, όσοι αισθάνθηκαν τη δύναμη εκείνων των ημερών, το τελευταίο που θα ήθελαν είναι μια -ατελέσφορη, δίχως περιεχόμενο- σύγκρουση των πολιτικών δυνάμεων με αφορμή την επέτειο των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
Είναι γεγονός ότι από τότε που εκτυλίχθηκαν αυτά τα μεγαλειώδη γεγονότα, η Δημοκρατία μας εξελίχθηκε, σφυρηλατήθηκε, απέκτησε αντιστάσεις δίχως ποτέ να νοηθεί ως αυτονόητη.
Γνωρίζετε ότι όλοι απευχόμαστε τώρα στην Ελλάδα, με την covid-19, να ζήσουμε μια εκατόμβη θυμάτων. Είναι τόσο σημαντική η αξία της ανθρώπινης ζωής στην Ελλάδα
-τόσο σημαντική για τις οικογένειές μας για τους οικείους- που τα πολιτικά κόμματα όπως και αν προσδιορίζονται ιδεολογικά οφείλουν να συμπράξουν στην υπεράσπισή της. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω προσβλητικές εκφράσεις για πολιτικά κόμματα που βρίσκουν ένα περιεχόμενο από την ηρωική εξέγερση του λαού μας κατά της Χούντας. Άλλωστε η ετυμηγορία της Δικαιοσύνης για τη Χρυσή Αυγή είναι ακόμη νωπή και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Απευθύνω μόνο μια έκκληση για την προστασία του δημόσιου συμφέροντος και για την προάσπιση της δημόσιας υγείας.
Απευθύνω και μια πρόσκληση συνενόησης, η προστασία της ανθρώπινης ζωής να μας ενώσει.
Αξιότιμε κύριε,πολύ φοβάμαι ότι οι παραινέσεις σας θα είναι αυτό που λέμε “φωνή βοώντως εν τη ερήμω” ,δεδομένου ότι η σύνεση και η λογική δεν εξυπηρετεί την όποια ύπαρξη και καριέρα στον πολιτικό στίβο κάποιων. Η χώρα μας μέσα στην λαίλαπα της πανδημίας,με σεβασμό στο μεγάλο κοινωνικό αγαθό της υγείας,δεν εόρτασε ως είθισται την μεγάλη γορτή της παλιγγενεσίας την 25η Μαρτίου,δεν εόρτασε το ΄Αγιο Πάσχα και δεν εόρτασε και την 28η Οκτωβρίου. Η σημερινή επέτειος που αποτελεί παράδειγμα ενωτικού αγώνα κατά των βλακοντενεκέδων της χούντας κακοποιείται και καπηλεύεται από γκροπούσκουλα και κομματάρχες ,οι οποίοι πιστεύουν ότι απευθύνονται σε χρυσόψαρα. Είναι αυτοί που ποτέ δεν λένε το τέλος της ιστορίας ότι δηλαδή το εγκληματικό φασισταριό της χούντας κατέρευσε πνιγμένο στον εξευτελισμό του Πενταδάκτυλου,στο αίμα και στην προσφυγιά των αδελφών μας στην Κύπρο.Μιας και οι μαστιγωτικές εικόνες της προσφυγιάς των Αρμενίων από το Ναγκόρνο Καραμπάχ ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα τους 200.000 πρόσφυγες και 6.500 νεκρούς και αγνοούμενους στο νησί της Αφροδίτης μήπως είναι καιρός να αναρωτηθούμε στις 23 Ιουλίου εμείς εδώ στην μητρόπολη του ‘ Εθνους τι ακριβώς εορτάζουμε ; Μήπως αυτές οι ημέρες θα έπρεπε να είναι ημέρες περισυλλογής και ενδοσκόπησης και όχι φιέστας ;……..Με εκτίμηση