«Σκότος βαθύ ην επό την γην και επί τον λαόν./ Είδεν ο Θεός ότι κακόν και είπε “γεννηθήτω φως”./ Και εγένετο φως./ Και ο “Ναός” κατηυγάσθη και η “αυλή” ομοίως./ Και πολλοί φωτισθέντες προσήρχοντο και ωσαννά/ αναμέλποντες μετά των εντός της αυλής συνηνούντο./ Και ήσαν πολλοί./ Οι κρατούντες, θεωρήσαντες ότι “ο λίθος εκυλήθη”/ και ότι πολλοί ηθροίζοντο, φόβω εκρύβησαν./ Και μισθοφόρους και τέρατα της κολάσεως/ επί τον λαόν και επί την πύλην απέστειλον./ Οιμωγαί ηκούσθησαν και το φως εσκιάζετο/ και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη/ και ο σηκός εβεβηλούτο./ Τελώνια η “ωριμότης” και η “πείρα” κατείχον τους πλέον πολλούς/ και μακράν των γιγνομένων εκράτουν αυτούς./ Και κωφεύοντες ούτoi τη Ραχήλ/ κριταί και επικριταί των εντός της αυλής εγένοντο./ Είδεν ο Θεός ότι κακόν και άδικον και είπεν αυτοίς:/
Βλάσβημοι, άφρονες, ώριμοι εν δουλεία και/ κολακεία θητεύοντες, ου προς ημάς το φως./ Ανάξιοι τούτου./ Στήθι ήλιε./ Ίνα σκότος επί τους πέριξ./ Και ο ήλιος έστη επί τον ιερόν χώρον/ και ο βωμός ανέλαμψε/ και ο Ναός ανηγέρθη/ και οι “Ιερείς” την “Θυσίαν” προς “Μετουσίωσιν”/ Και τάφοι ηνεώχθησαν και φωναί προπατόρων./ “Ιτε παίδες Ελλήνων!”. Και φωνή μεγάλη εξ ουρανού:/
“Εδώ το φως./ Εδώ Πολυτεχνείο!”. Και ο εωρακώς μεμαρτύρηκε./ – Ένας δειλός σαν τον Πέτρο, τότε-/ Ας μπορούσε ανάβοντας το παιδί μου/ ένα σπίρτο, να φωτίσει τον κόσμο!». Το ποίημα “Πολυτεχνείο” (Χρονικό 1973) του Νικηφόρου Βρεττάκου.
«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!/ Εδώ Πολυτεχνείο!/ Εδώ καλώ βοήθεια, πρόφτασε, λαέ,/ σκοτώνουν τα παιδιά σου, οϊμέ!/ Τα νιάτα που έστησαν εδώ/ του Αγώνα τραγικόν χορό/ και τραγουδούν τη λευτεριά/ σου τα σκοτώνουν τα παιδιά./ Της βίας ο δούλος ο μωρός,/ δουλέμπορος, φονιάς μιαρός,/ σκοτώνει, λαέ, τα τέκνα σου,/ τ’ αγόρια, τα κορίτσια σου.// Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ/ τα νιάτα σέρνουνε χορό./ Της Επιστήμης τα παιδιά/ και τραγουδούν τη Λευτεριά. Εδώ της νιότης ο άξιος νους,/ που χτίζει θέατρα, ναούς,/ σκεδιάζει ιδέες και μηχανές και δένει το αύριο με το χτες./ Εδώ Πολυτεχνείο!/ Εδώ μέσα στης τέχνης το ιερό/ σκοτώνει η βία τα παιδιά που τραγουδούν τη Λευτεριά.// Εδώ Πολυτεχνείο!/ Εδώ γίνεται ανήκουστο κακό./ Της βίας ο δούλος ο μωρός/ του Χάρου μαύρος έμπορος,/ σφάζει τα τέκνα του λαού,/ τη νιότη, την ελπίδα του,/ τους ανθούς του αύριο, τον καρπό/ της τέχνης και της γνώσης, ω!/ Εδώ Πολυτεχνείου κραυγή/ καλούν το Χρέος κι η Τιμή./ Λαέ μας, βοήθα τα παιδιά./ Ο αγώνας για τη Λευτεριά». Το ποίημα “Εδώ Πολυτεχνείο” του Βασίλη Ρώτα.
«Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα/ κείτεται/ -δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-/ για να ’χω εγώ πουλιά- φτερά στα χέρια μου,/ και συ στο σπιτάκι σου,/ μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι/ και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.// Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,/ η άνοιξη του παίζει μα δεν τηνε ξέρει πια./ Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,/ γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του./ Για να ‘χω εγώ τον άσπρο μου ύπνο/ και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,/ για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο». Το ποίημα “Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου” της Λένας Παππά.
Επιστροφή σήμερα στο Πολυτεχνείο με τρία ποιήματα: του Νικηφόρου Βρεττάκου, του Βασίλη Ρώτα και της Λένας Παππά. Στο μεγάλο αυτό σχολείο της Εθνικής Μνήμης και της Λαϊκής Προσταγής. Εκεί όπου οι νέοι της Ελλάδος το τετραήμερο 14-17 Νοέμβρη 1973 παρέδωσαν για τους επερχομένους εν μέση δικτατορία μαθήματα δημοκρατίας.
Και… στα πεταχτά
Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Παιδιών μεθαύριο, συνήγορος τους η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στις σημερινές της μαντινάδες. «Πολλά τα δικαιώματα που τα παιδάκια έχουν,/ θέλουν φιλόστοργους γονείς, πολύ να τα προσέχουν», μας λέει στην πρώτη. «Δικαίωμα κάθε παιδιού να ζει ευτυχισμένο,/ να είναι χαμογελαστό και όχι λυπημένο», μας λέει στη δεύτερη. Για να καταλήξει στην τρίτη: «Δική μας υποχρέωση να είμαστε κοντά τους/ και να τα ενθαρρύνουμε ν’ ανοίξουν τα φτερά τους». Μάρτυρες υπεράσπισης!
Ένας χαμός, κακός χαμός, γύρω τριγύρω μου, μα και εντός μου… Παρακολουθούμαι, παρακολουθείσαι, παρακολουθείται, παρακολουθούμαστε, παρακολουθείστε, παρακολουθούνται… Στον ενεστώτα της παθητικής φωνής το ρήμα. Ιδέα μου;
