«Μοναχή τον δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή,
δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν
η χρεία τες κουρταλεί»
(Υμνος στην Ελευθερία, Διον. Σολωμός)
Είμαστε μέσα στην κρίση εδώ και πέντε – εξι χρόνια. Για να κυριολεχτούμε μέσα στην εμφανή κρίση. Διότι η κρίση προϋπήρχε. Ως πολιτική, ως οικονομική αλλά κυρίως ως ψυχοπνευματική, ως κρίση κουλτούρας.
H παραδοσιακή ελίτ (τα κόμματα που διαφέντευσαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια) και η οποία βύθισε τη χώρα στη χρεοκοπία και εκμαύλισε τους πολίτες, αλλά και οι νεότεροι πολιτικοί σχηματισμοί που συγκροτήθηκαν λόγω της κρίσης (ΣΥΡΙΖΑ) υπηρετούν την ίδια στρατηγική. Θέτουν το ψευτοδίλημμα ευρώ ή εθνικό νόμισμα και αφού τρομοκρατούν ότι έξω από το ευρώ υπάρχει το χάος, εμπεδώνουν στο μυαλό και στη ψυχή των πολιτών, μια πεποίθηση ότι το ευρώ είναι μονόδρομος.
Τα επιχειρήματα είναι κυρίως δύο:
Πρώτον το γεωστρατηγικό, δηλαδή έξω από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα κινδυνεύουμε ως χώρα λες και μέχρι τώρα δεν απειλούμεθα διότι μας προστατεύει η Ευρώπη!
Και το δεύτερο επιχείρημα είναι οικονομικό. Οτι δήθεν έξω από το ευρώ τι θα κάνουμε με τη δραχμούλα μας κ.λπ. Με τέτοια αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού, με τέτοια διαλυμένη οικονομία, τι θα κάνουμε εκτός ευρωζώνης; Μα το επιχείρημα αυτό είναι σαθρό. Διότι είτε εντός είτε εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης το πρώτιστο είναι να έχεις ανθηρή οικονομία για να μην δανείζεσαι και εξαρτάσαι από τους δανειστές. Επομένως, το πραγματικό δίλημμα είναι: δυνατή οικονομία ή παρασιτική όπως τώρα. Αν απαντήσεις στο πραγματικό και όχι στο ψευδές δίλημμα υπάρχει καθαρός ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσεις.
Και εδώ αναδύεται το ερώτημα τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε καιρούς οπισδοδρόμησης της ιδεολογίας της Αριστεράς, σε στιγμές παντοδυναμίας της ιδεολογίας του καπιταλισμού, το να δηλώνεις αριστερός χωρίς να προσπαθείς να κάνεις κάτι και στο επίπεδο της θεωρίας, της ιδεολογίας αλλά και στο επίπεδο της πρακτικής πολιτικής, απλώς προκαλείς το γέλιο (περίπτωση Κατρούγκαλου όταν δηλώνει κομμουνιστής) ή αρκείσαι στην αυτοϊκανοποίηση μέσα από την αυτοαντίληψη ότι είσαι αριστερός. Και είναι τεράστια η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ για την εδραία πεποίθηση των πολιτών ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Το ηθικό πλεονέκτημα που επικαλείται πρέπει να κυρώνεται στην άσκηση της καθημερινής πολιτικής κάτι που δεν βλέπουμε.
Η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου που θα ωθήσει την κοινωνία προς τα ’μπρος απαιτεί νέες επεξεργασίες της θεωρίας, αμφισβήτηση των παλαιολιθικών μορφών οργάνωσης των μαζών, απαιτεί ένα νέο “νέου τύπου” κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως περιορίζεται στα ευχάριστα, στα εύηχα, στα εύπεπτα και όχι στα χρήσιμα. Αρκείται στη νομή της εξουσίας υπηρετώντας μάλλον καλύτερα από τους προηγούμενους την νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με τον λαό στο σύνδρομο της Στοκχόλμης (ταύτιση με τον επιτιθέμενο) δεν μπορείς παρά να παίξεις τον ρόλο του διαμεσολαβητή, στην νεοαποικιοκρατική πολιτική των Βορειοευρωπαίων και ας δηλώνεις αριστερός… Τόσο το καλύτερο για τους αποικιοκράτες.
Ο Λεοπόρδος στο βελγικό Κογκό εξόντωσε τους ιθαγενείς κόβοντάς τους τα χέρια και κλέβοντάς τους το καουτσούκ.
Οι σύγχρονοι αποικιοκράτες των Βρυξελλών ας μας τα πήραν όλα με το υπερταμείο. Τουλάχιστον δεν μας κόβουν τα χέρια. Ας είμαστε “ευχαριστημένοι” γι’ αυτό…
